Ορφάνεψε ο λόγος

Ποιο τραγούδι ακούγεται;

Κάτι μου θυμίζει.

Μήπως θυμάσαι τον τίτλο

ή χάνεσαι στις σκέψεις σου και δεν μου μιλάς;

Θυμάμαι τους στίχους

λέξη προς λέξη.

Αλλάζω τον τόνο στη φωνή μου,

ανάλογα με τη σημασία τους.

Δεν περιμένω απάντηση πια...

Είναι σίγουρο πως το ξέρεις,

μα δεν με βοηθάς.

Το μόνο που μπορώ να κάνω

είναι να συνεχίσω να σιγοτραγουδώ

και αν αυτό σε πειράζει,

συγγνώμη, μα αδιαφορώ.

Πήρα τελικά κάτι και από εσένα.

Την αναισθησία και λυπάμαι γι' αυτό.

Το τραγούδι έχει μόλις αρχίσει

και εγώ προσπαθώ.

Λέει για ένα σαράκι,

ένα βράδυ στο λιμάνι που μου 'πες σ' αγαπώ.

Η μελωδία μελαγχολική ταξιδεύει το νόημα των στίχων στ' αυτιά μου.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Τρέχει για να τον προλάβει.

Φωνάζει τ' όνομά του,

μα αυτός δεν γυρνάει.

Δίνει γροθιές με το 'να χέρι του

στο άλλο.

Τα βάζει με τον εαυτό του που τον έκανε να πονά.

Τα πόδια της σαν κλακέτες να χτυπάνε

στης γης τον καμβά.

Αφήνει τρύπες και σχισμές

Τριγύρω μαύρο.

Ποιός ζωγράφος δεν θα ζήλευε τούτο το έργο,

παρμένο απ' της αγάπης την μαχαιριά.

Τα φώτα κίτρινα θολώνουν

της ανάγκης τη ματιά.

Βούτηξε ο λόγος στη θάλασσα,

με μια πέτρα στο λαιμό.

Αν ήσουν κάποτε και εσύ εκεί πέρα

είτε έτρεχες, είτε χτύπαγες τα χέρια.

Θα πόνεσες πολύ.

Ήταν ετούτη η μέρα

βολίδα στο κορμί.

Και ένας καμβάς να γεμίζει κόκκινο.

Να κλαίει το φεγγάρι.

Και τα πλοία να ουρλιάζουνε

" τρέξε, τρέξε πιο πολύ!"

Αυτός στο τέλος να στέκει

και να φωνάζει

"μη, μη τρέχεις άλλο".

Οι κλακέτες πιο δυνατά τώρα χτυπάνε.

Οι χτύποι της καρδιάς δίνουνε ρυθμό.

-" Αν μ' αγάπησες θα έπρεπε να μου το' χες πει".

-" Μ' 'άφησες να ονειρεύομαι με τα μάτια ανοιχτά".

-"Ήταν πολλές οι αντιθέσεις μην μου ζητάς πιο πολλά"!

Χρυσάφι απ' τη γη ανάβλησε

του κόσμου η καλοσύνη.

Κάθε μέρα που περνά,

θυμάμαι ετούτη τη νύχτα του Φλεβάρη.

Και αν με ρωτήσεις γιατί έχω αυτό το κόκκινο στα μάτια.

Θα σου απαντήσω σα να υπεκφεύγω,

πως την αγάπη εσύ δεν ορίζεις.

"τικτα" Χριστουγεννα

Τριγύρω άνθρωποι σκυφτοί, χωμένοι στα παλτά τους.

Περπατούν με το πρόσωπο στραμμένο προς το πάτωμα.

Με τα βήματα τους σηκώνουν κύματα.

Δε σε κοιτούν στα μάτια,

χαμηλώνουν το βλέμμα και βαδίζουν γρήγορα.

Προσπερνούν ο ένας τον άλλον αδιάφορα.

Οι άνθρωποι είναι τα μεγαλύτερα κτήνη.

Βρέχει σήμερα.

Στέκομαι στη μέση του πουθενά,

μες το σκοτάδι.

Οι σταγόνες προκαλούν ανατριχίλα στα ακάλυπτα μέρη

του σώματός μου.

Σηκώνω το κεφάλι να δω τ' αστέρια, μα το κατεβάζω γρήγορα.

Όλοι έτσι κάνουνε το χειμώνα τελικά.

Όλοι ψέματα είμαστε.

Άλλοι μικρότερα και άλλοι μεγαλύτερα.

Αλλά είμαστε ψέματα.

Όταν όμως βλέπουμε τον ουρανό να στάζει αλήθεια, μας πιάνει κάτι.

Θέλουμε να γίνουμε καλύτερα κτήνη.

Έτσι είναι, ξυπνάμε λίγο πριν ξανακοιμηθούμε.

Με φιλάς, λίγο πριν πεθάνω.

Σ' αγαπούσα πιο πολύ απ΄τη ζωή μου.

Σαν μια σκάλα για το φεγγάρι

Θέλουμε ή τουλάχιστον προσδοκούμε τα βήματά μας να είναι σταθερά και σωστά στη ζωή μας. Φοβόμαστε μήπως κάποια λάθος κίνηση θα έχει και περαιτέρω προβλήματα. Ελπίζουμε ότι το επόμενο βήμα θα είναι καλύτερο απ' το προηγούμενο. Χαιρόμαστε όταν προχωράμε και στον δρόμο μας αντικρίζουμε τα ομορφότερα όνειρά μας.
Είναι σαν μια σκάλα, λοιπόν, η ζωή...
Κάθε σκαλί και πιο ψηλά, αλλά και πιο κοντά στο φως που ποτέ δεν θα σε κάψει...
Μπορεί κάποιο σκαλί να είναι χαλασμένο ή ασταθές και να πέσουμε, όμως κάθε σκαλί είναι και ένα βήμα για το όνειρο.
Τολμάμε να κοιτάξουμε το φεγγάρι, μα φοβόμαστε να φτάσουμε ως εκεί. Απλώνουμε το χέρι λες και θα το αγγίξουμε, όμως το ξέρουμε καλά πως αυτό είναι μόνο σκέψη της στιγμής...
Τι θα γινότανε άραγε έτσι όπως θα απλώναμε το χέρι, να πιάναμε τη σκάλα για το φεγγάρι;
Εγώ θα ανέβαινα. Τι έχω να άλλωστε να χάσω; Το πρώτο βήμα θα είναι το πιο εύκολο και αν μετά από αρκετά σκαλοπάτια ζαλιστώ από ύψος, δεν θα κοιτάξω κάτω. Δεν θα πάρω τα μάτια μου από το φεγγάρι. Δεν θα πάρω τα μάτια μου από το όνειρο. Και αν φτάσω φεγγάρι, θα κοιτώ τον κόσμο να κοιμάται και να ονειρεύεται... Να ελπίζει, να προσμένει, ν' αδημονεί..
Θα δω και εσένα, ναι, να κάθεσαι στο κρεβάτι σου και να μην μπορείς να κοιμηθείς. Θα σκέφτεσαι τα δικά σου και θα ζαρώνεις το μέτωπο.
Θα σε χαιρετήσω, μα δεν θα με δεις.
Θα σου φωνάξω, μα δεν θα με ακούσεις.
Κάποια στιγμή θα κουραστείς απ' τις πολλές σκέψεις και θα ξαπλώσεις. Σύντομα θα σε πάρει ο ύπνος. Τότε θα έρθει ένα όνειρο να σου κάνει παρέα, θα είμαι εγώ πάνω στο φεγγάρι. Τελικά, με είδες και μου χαμογέλασες.
Μα τι συμβαίνει;
Όχι, μην φεύγεις!Που πάμε; Γιατί αλλάζει θέση το φεγγάρι;
Ξημέρωσε.
Ήρθε ο ήλιος και πήρε τον πρώτο ρόλο. Το φεγγάρι ,δειλά δειλά, έφυγε από κοντά σου και πήρε και εμένα. Ταξιδέψαμε σε άλλο μέρος. Δεν ξέρω που, δεν μου είπε, δεν μου μιλάει, απλώς με ταξιδεύει...
Ήταν όμορφα και όλο αυτό θα με κάνει να προσπαθήσω να ανέβω και πάλι, αν όχι στο φεγγάρι, τότε στον ήλιο και ας είναι η φωτιά του να με κάψει. 

Το πικραμένο κόκκινο μου

Πιστεύω σε κάτι που δεν έχω ζήσει. Πιστεύω στα θαύματα και ας αυτά δεν μου έκαναν τη χάρη να τα δω. Όταν περίμενα να γίνουν, αυτά σε άλλου ανάγκη τρύπωναν και τον χαροποιούσαν. Είχα και εγώ ανάγκη ένα θαύμα (μόνο ένα) και ενώ δεν έγινε ,ακόμα περιμένω πως αυτό το μαγικό της ζωής θα το δω με τα ίδια μου τα μάτια και θα κλάψω από την χαρά μου, και θα ευχαριστώ τη μοίρα που ενώ με πίκρανε πολύ, μου έδωσε απότομα και μια χαρά.

Πολλοί είναι αυτοί που λένε πως η μεγαλύτερες χαρές έρχονται εκεί που δεν τις περιμένεις και τότε είναι που νιώθεις πραγματικά πλήρης. Τότε εγώ τι να κάνω;

Δεν μπορώ να σταματήσω να ελπίζω και ας κάθε μέρα το ανεκπλήρωτο θαύμα, μου κόβει τα φτερά.

Δεν μου αρέσει να μακρηγορώ, αλλά ούτε και να ψεύδομαι. Η αλήθεια ,λοιπόν, για όλα αυτά είναι πως αυτό το θαύμα δεν θα γίνει ποτέ, ακόμα και αν παρακαλώ θεούς και αγγέλους, ακόμα και αν το έχω μεγάλη ανάγκη...

Δεν είναι εφικτό. Έχουν ήδη αλλάξει πολλά...

Όποιος νέος στόχος και αν είναι τώρα στο μυαλό μου, η ανάγκη μου γι' αυτό το θαύμα δεν θα φύγει ποτέ από την ψυχή μου, και λέω ψυχή και όχι νου, γιατί εκεί πονάει πιο πολύ...

Η καρδιά σου είναι ζωντανή

-Γιατί ακούμε την καρδιά μας;
-Επειδή εκεί που είναι η καρδιά σου, θα βρεις τον θησαυρό σου.
- Όμως η καρδιά μου είναι ταραγμένη. Έχει τα δικά της όνειρα, συγκινείται και λατρεύει την κοπέλα της ερήμου. Μου ζητάει διάφορα πράγματα, πολλές νύχτες δεν με αφήνει να κοιμηθώ, επειδή σκέφτεται την κοπέλα της ερήμου.
- Αυτό είναι καλό. Η καρδιά σου είναι ζωντανή. Ν΄ακούς πάντα αυτά που έχει να σου πει.
- Η καρδιά μου με προδίδει. Δεν θέλει να προχωρήσω.
- Αυτό είναι λογικό. Είναι φυσικό η καρδιά σου να φοβάται ότι ακολουθώντας τ' όνειρό σου, μπορεί να χάσεις όλα όσα έχεις ήδη κερδίσει.
- Τότε γιατί ν' ακούσω την καρδιά μου;
- Επειδή δεν θα μπορέσεις ποτέ πια να την κάνεις να σωπάσει. Ακόμα κι αν κάνεις πως δεν άκουσες αυτά που σου λέει, εκείνη θα είναι πάντα εκεί, μέσα σου, και θα σου επαναλαμβάνει αυτά που σκέφτεσαι.
- Θες να πεις ότι πρέπει να την ακούω ακόμα κι όταν με προδίδει;
- Η προδοσία είναι ένα χτύπημα που σου 'ρχεται αναπάντεχα. Αν γνωρίζεις καλά την καρδιά σου, δεν θα μπορέσει ποτέ να σ' το κάνει αυτό. Θα ξέρεις τα όνειρα και τις επιθυμίες της και θα ξέρεις πώς να τ΄αντιμετωπίσεις
Δεν θα μπορέσεις ποτέ να ξεφύγεις από την καρδιά σου. Επομένως είναι καλύτερα ν' ακούς αυτά που έχει να σου πει.
- Η καρδιά μου φοβάται μήπως πονέσει.
- Πες στην καρδιά σου ότι ο φόβος της μήπως πονέσει είναι χειρότερος από τον ίδιο τον πόνο. Κι ότι καμία καρδιά δεν πονάει ποτέ όταν πηγαίνει ν ' αναζητήσει τα όνειρα της, επειδή κάθε δευτερόλεπτο της αναζήτησης είναι μια συνάντηση με την ελπίδα.
- Γιατί οι καρδιές των ανθρώπων δεν τους λένε να μην ακολουθούν τα όνειρα τους;
- Επειδή αυτό είναι εκείνο που κάνει μια καρδιά να πονάει περισσότερο και οι καρδιές δεν θέλουν να πονούν.
- Λοιπόν, και τι να κάνω τώρα;
- Να συνεχίσεις το ταξίδι για την πραγματοποίηση της ελπίδας σου. Η καρδιά σου έχει διατηρήσει την ικανότητά της να σου δείξει τον δρόμο για ό,τι αγαπάς.

~ Όποιος και αν είσαι κι ό,τι και αν επιθυμείς, όταν θέλεις κάτι, το θέλεις επειδή αυτή σου η επιθυμία γεννήθηκε στη ψυχή του κόσμου και όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να το πετύχεις.~

-Αλχημιστής-

Εικόνες από το χτες

Ζηλεύω το νερό.

Το νερό της βροχής, που από τις σπηλιές των δεξαμενών,
βρίσκει το δρόμο προς την ελευθερία.

Είμαι φθινόπωρο,

θύελλες και καταιγίδες μου υπενθυμίζουν πως δεν είναι για 'μένα τα καλοκαίρια.

Μυστικά και αυτοέλεγχος,

θεριά που πυρπολούν το κέντρο, με ωθούν να πετάξω
τη σφαίρα πιο μακριά

Σχεδόν έφτασα.

Βλέπεις τα χρόνια που κρύβονται πίσω από τη ματιά μου;

Αγαπώ την σιωπή.

Ποιες ζηλόφθονες νεράιδες σφράγισαν τα χείλη σου με βελόνα και κλωστή;
Κραυγές.
Ακούς κάποιον να φωνάζει; Να καταστρέφει τη γαλήνη που έχει λείψει στην ψυχή;

Σταγόνες.

Φίδια που καραδοκούν, έτοιμα να τραβήξουν την σκανδάλη στον επαναστάτη.

Καρδιοχτύπια

Ματώνω ξανά καθώς και πάλι η τύχη μου γυρίζει την πλάτη.

Χημική αντίδραση ή φυσικό πεδίο;

Με το φακό μέσα στο σκοτάδι αναζητώ την αλήθεια.

Το θαύμα του συναισθήματος

Σείεται η γη και κλαιν τα δέντρα, φωνάζει η αγάπη για βοήθεια.
Το αίσθημα του πόνου.

Ρίξε και άλλο αλάτι. Πέταξε με στην νεκρά θάλασσα

Μάτια δίχως λογική.

Κοιτάω προς τα πίσω, το δρόμο που χάραξα.

Χαμογελάω, καθόλου δεν άλλαξα.

The meaning of red inspiration

red means passion
inspiration means feelings
red_inspiration means spiritual intensity

Φωτιά και στάχτη

Μου θυμίζεις τα προσανάμματα. Τα παίρνω στα χέρια μου, τα βάζω στο τζάκι και ανάβω φωτιά. Αυτά μένουν εκεί, ακίνητα και υπομένουν το κάψιμο της. Εγώ στέκομαι και κοιτάζω, τ' αφήνω να με ζεσταίνουν, να μου προσφέρουν το απαλό φως της φωτιάς και να χαϊδεύουν τα αυτιά μου να σκασίματα στο εξωτερικό τους.

Η φωτιά προχωράει πιο βαθιά, μα και πάλι αυτά μένουν ακίνητα, να μου χαρίζουν ζεστασιά. Τα λεπτά περνάνε και εσύ ακόμα εκεί. Περιμένεις να πλησιάσω και υπομένεις την φωτιά. Περιμένεις...

Θα 'πρεπε να ήξερες πως μ' αρέσει μόνο να τη βλέπω. Φοβάμαι να την αγγίξω.

Την ανάβω. Την κοιτάζω και κάνει τα μάτια μου να γυαλίζουν. Στέκομαι δίπλα της και χαλαρώνω.

Πέρασαν ώρες και με πήρε ο ύπνος μπροστά στο τζάκι. Όταν ξύπνησα είχε ήδη σβήσει η φωτιά και μου είχε αφήσει στάχτη και τίποτα περισσότερο. Αναρωτήθηκα γιατί με άφησε να την αφήσω. Δεν δάκρυσα, ούτε φώναξα. Έκατσα σιωπηλά δίπλα στa αποκαΐδια και τα κοιτούσα σκεφτική.

Δεν θα μάθω ποτέ αν άξιζε να μπω στο χορό της φωτιάς, στο δικό σου ρυθμό.

Δεν θα μάθω ποτέ αν μέσα στην στάχτη σιγοκαίει ακόμα κάτι...

Μα τι λέω;

Απ' την στάχτη δεν γεννιέται φωτιά.

Δίστασα και έμεινα με το ίσως μιας επιλογής. Δεν πρόλαβα να κρατήσω αυτή τη φωτιά, γιατί την ανάγκασε ο χρόνος να σβήσει και να μ' αφήσει με την απορία.

Σωστό ή λάθος;

Λένε πως στη ζωή υπάρχουν δύο δρόμοι. Ο σωστός και ο λάθος. Και δύο είδη ανθρώπων. Αυτοί που επιλέγουν να κάνουν το σωστό και αυτοί που επιλέγουν να κάνουν το λάθος. Κανείς όμως δεν αναφέρεται σ' αυτούς που δίνουν πόλεμο μέσα τους προκειμένου να κάνουν το σωστό, ενώ όλο το είναι τους φωνάζει να κάνουν το λάθος.

Θα μου πεις εσένα τι σε νοιάζει?

Θα σου πω ανήκω σ' αυτούς.

Θα μου πεις ποιο είναι το λάθος σου?

Θα σου πω εσύ.

Θα ρωτήσεις γιατί.

Θα σου πω γιατί στέκεσαι απέναντι μου σαν πέτρινη απουσία και εγώ σε νιώθω παντού μέσα μου.

Είναι νωρίς ακόμα και φοβάμαι. Μπορώ να δώσω μορφή στο άπιαστο, μπορώ να χαιρετήσω το φεγγάρι, μπορώ να πετάξω. Αλλά τα φτερά μου δεν πετούν. Είμαι το ένα μισό της της σελήνης και εμένα μ' αρέσει μόνο η πανσέληνος. Κοιτάς με μάτια ορθάνοιχτα, γεμάτα απορία. Καφετιά φαντάσματα που στοιχειώνουν τα όνειρα μου. Αρχή, μέση, τέλος, τα πάντα.

Και εσύ στέκεσαι εκεί σαν πέτρινη απουσία...

Kάτι να γυαλίζει...

Παρομοίασες τη γη με μια μπάλα και εγώ σου έκανα πάσα.
Αναφέρθηκες σε βράδια, τα παρομοίασες με αλκοολούχα ποτά και εγώ μέθυσα.
Έκρυψες το χαμόγελό σου, μα εγώ το βρήκα.

Άκουσα ένα τραγούδι και άρχισα να χορεύω.
Διάβασα δύο στίχους και δάκρυσα.
Είδα παλιές φωτογραφίες και μελαγχόλησα.
Ήπια ένα ποτό και γύρισα στα βράδια που έζησα.

Άρχισα να περπατάω και τα βήματά μου, σαν μπάλα του μπάσκετ, ηχούσαν σε όλο το γήπεδο της γης. Ξαφνικά, είδα κάτι να γυαλίζει, ήταν χωμένο στην αμμουδιά. Προσπάθησα να το βγάλω, όσο εγώ προσπαθούσα, τόσο το έχανα και τόσο αυτό γυάλιζε και μ’ έκανε να προσπαθώ και να προσπαθώ…στο τέλος, χάθηκα εγώ μέσα στη τρύπα που είχα δημιουργήσει. 
Βρήκα το χαμόγελό σου, αλλά εγκλωβίστηκα...

Σταυροδρόμι

Έχει πανσέληνο απόψε.
Κάτι τέτοιες νύχτες είναι που η ψυχή, δυναμωμένη από την ατμόσφαιρα που κυριεύει τους ανθρώπους, επιτίθεται στην αδύναμη λογική την πιο κατάλληλη στιγμή
Και η λογική, ανίκανη να αντιταχθεί στην ισχύ της, παραμερίζει και της επιτρέπει να κυριαρχήσει.
Κάτι τέτοιες νύχτες που κλείνεις τα μάτια και καταβάλεις φιλότιμες προσπάθειες να κοιμηθείς, προσπαθώντας να αποφύγεις τα αναπόφευκτα.
Ξέρεις όμως ότι αυτή τη μάχη θα τη χάσεις.
Γιατί αν και φυλακισμένη ψυχή σου, βρήκε τον τρόπο να σπάσει τα δεσμά της και τώρα διατάζει , ελεύθερη πια, το είναι σου, απαλλαγμένη από την ενοχλητική παρουσία της λογικής. Κάτι τέτοιες νύχτες, λοιπόν, κουλουριάζεσαι στο κρεβάτι σου και αφήνεις ελεύθερα όσα κρατούσε δέσμια η λογική.

Και η πραγματικότητα, παίρνει την πρωτιά και βγάζει γεγονότα, θέματα και προσαρμογές...

Μια μέρα αρκεί για ν΄αλλάξουν ροή τα γεγονότα και αυτή η μέρα μοιάζει μ' εκείνη...

Σ’ έβαλα να μου πεις δύο λόγια για το τώρα,
μα εσύ απέτυχες.
Μ’ έβαλες να μεταφράσω δύο καφέ γυαλιστερές μπάλες που τις καλύπτουν τα βλέφαρα σου,
μα τελικά και εγώ απέτυχα.

Έτσι δεν συναντηθήκαμε ποτέ, αν και ήμασταν ο ένας δίπλα στον άλλον.
Περπατήσαμε σε δρόμους παράλληλους, μα ποτέ στον ίδιο.
Παίξαμε με τις μέρες και αυτές μας κορόιδεψαν.
Ακούγεται γελοίο, αλλά είναι η αλήθεια. Όποιος την δέχεται προχωράει, ενώ αυτός που αντιλέγει μαζί της, αν και πιο δυνατός, δεν πάει πουθενά.
Καλή συνέχεια λοιπόν. Ίσως να σε ψάξω κάποια νύχτα στα όνειρα μου, μα εσύ προσπάθησε να μην είσαι εκεί...

Σαν μια κορδέλα στα μαλλιά

Μαζί μου έλα, πέρα από τα σύννεφα.
Δώσε μου το χέρι σου, όταν θα φοβάμαι μήπως χαθώ.
Να μου χαμογελάς για να σου μιλώ.
Όλα αυτά, σαν κορδέλα δέσε την σφιχτά στα μαλλιά μου, να την φυσάει ο άνεμος και εγώ να περηφανεύομαι γι' αυτά που έχω ζήσει.

Θέλω να με πας στην ακρογιαλιά, με φεγγάρι.
Θέλω να με κοιτάς καθώς η βροχή θα πέφτει πάνω μου και θα ζωντανεύει
το κάθε κύτταρο μου.
Θέλω να με φιλάς μέσα στο απόλυτο σκοτάδι και εγώ να ψάχνω ν' αγγίξω τους ώμους σου, τα δάκτυλά σου, τα αισθήματά σου.

Κράτησε με στα χέρια σου σαν φύλλο χαρτιού και χάραξε πάνω του ο,τι σε εκφράζει.
Βγάλε την κορδέλα που μου 'χες σφίξει στα μαλλιά, δώσε ένα τέλος και μια αρχή.

Και άμα βγεις κάποια μέρα μόνος, έξω στη βροχή, σε παρακαλώ να προσέχεις το χαρτάκι που χάραξες, μην βραχεί και σβήσει τον πραγματικό σου εαυτό, γιατί τον αγαπάω...

Μέσα σ' ένα όνειρο

Ήταν ένα όνειρο.
Κράτησε για δευτερόλεπτα και μετά έλαβε τέλος.
Ξύπνησα και είχε ήδη ξημερώσει.

Είδαμε το ίδιο όνειρο, μόνο που δεν γνωριζόμασταν. Άκουσα κάποια στιγμή στον ύπνο μου τ’ όνομα σου. Ήταν ένα κοινό όνομα, αλλά εσύ ήσουν το διαφορετικό στο πλήθος. Άρχισα να σε ψάχνω. Το σημείο όπου διαδραματίστηκαν όλα στο όνειρο ήταν γνώριμο και έτσι έτρεξα με την πρώτη ευκαιρία εκεί. Πήγα στην στάση του λεωφορείου και σε είδα ξανά, μόνο που αυτή τη φορά ένιωσα την ανάσα σου και τη φωνή σου να μου λέει ένα γεια και στη συνέχεια να ακολουθεί τ’ όνομα μου.
Σε ρώτησα αν σε ‘λεγαν έτσι όπως μου είπες στο όνειρο και εσύ γέλασες.

Δεν μπορούσαμε να το πιστέψουμε αυτό που ζούσαμε.
Ήταν ολίγον τρομακτικό και παράλληλα γοητευτικό το όλο σενάριο…
Θεωρήσαμε ότι δεν ήταν τυχαία όλα αυτά, γελάσαμε μαζί και κοιταχτήκαμε όπως κάναμε και στην αρχή του κοινού ονείρου μας… Ενώ εκείνη τη στιγμή βρισκόμασταν στην πραγματικότητα, ένιωσα ότι γυρνούσα και πάλι στο όνειρο. Συζητήσαμε με κάθε λεπτομέρεια τα όσα είχαμε δει και μείναμε άναυδοι! Δεν υπήρχε η παραμικρή αλλαγή…
Αν και παράξενη η συνάντησή μας, γνωριστήκαμε καλύτερα και σε συμπάθησα.
Σ’ ένιωθα άγνωστο και παράλληλα σαν να σε ήξερα χρόνια.
Δώσαμε όρκο να συναντηθούμε ξανά στην στάση την επόμενη μέρα και έτσι έγινε.
Αυτή τη φορά σε περίμενα εγώ και καθώς σε έβλεπα να έρχεσαι, παρατήρησα το πρόσωπο σου και διέκρινα ότι κάτι σε απασχολούσε…
Σε ρώτησα όταν ήρθες κοντά μου αν συνέβη κάτι και εσύ έσκυψες και κάρφωσες τα μάτια σου στην άσφαλτο. Δεν μίλησες.

Πήρα την πρωτοβουλία και σου πρότεινα να πάμε μια βόλτα και κούνησες καταφατικά το κεφάλι σου.
Μετά από αρκετή ώρα, χωρίς να πούμε κουβέντα, γύρισες και μου είπες«στάσου μια στιγμή». Σου απάντησα πως δεν είχα σκοπό να πάω και κάπου, μα εσύ ξανακοίταξες το πεζοδρόμιο. Μείναμε εκεί, ακίνητοι και μου είπες ότι θέλεις να μου ρωτήσεις κάτι.
Δεν είχα σκοπό να συνεχιστεί αυτή η σιωπηλή κατάσταση, οπότε περίμενα την ερώτηση σου…
Ξαφνιάστηκα όταν την άκουσα. Με ρώτησες αν αύριο σε άλλο όνειρο ζούσα τις ίδιες ή και καλύτερες σκηνές με κάποιον άλλον, θα πήγαινα να τον γνωρίσω και αυτόν ;
Αυτή τη φορά ήταν η δική μου σειρά να γελάσω και σου απάντησα ότι δεν μ’ έκαναν οι σκηνές στο όνειρο να έρθω να σ’ αναζητήσω και να σε δω από κοντά, αλλά εσύ!
Είχε περάσει αρκετός καιρός και εμείς επικοινωνούσαμε απ’ όπου βρίσκαμε ευκαιρία. Όταν δεν ήμουν στο υπολογιστή, μου έστελνες μηνύματα ή μου ζητούσες να βρεθούμε από κοντά.
Πέρασαν όμορφα οι μέρες και ακόμα μιλάμε…

Μετά από εκείνο τ’ όνειρο και όλα όσα ακολούθησαν, τον έβλεπα μόνο στον ξύπνιο μου και άλλον άγνωστο, μέχρι και σήμερα, δεν έχω δει ξανά.
Δεχτήκαμε αυτό που μας συνέβαινε και ο ένας άνοιξε τα χαρτιά του στον άλλον και δεν χάσαμε.
Ποιος να το φανταζότανε ότι θα ζούσαμε κάτι τέτοιο ;
Κανείς, γιατί τα πιο όμορφα γίνονται εκεί που δεν το περιμένεις, αρκεί ο καθένας να κάνει και ένα βήμα.
Η συνέχεια επί γης…

Υ.Γ.: Άγνωστε – γνωστέ Χ, καλημέρα.

Τι και πόσο…

Τι νιώθεις όταν κάποιος χάνεται, καθώς περπατά στην βροχή;
Τι ζητάς από κάποιον που σε νοιάζεται;
Τι αισθάνεσαι όταν κάποιος σου χαμογελά;

Πόσο παρασύρεσαι από τις σκέψεις των άλλων;
Πόσο πιστός είσαι στις δικές σου σκέψεις;
Πόσο σίγουρος είσαι για αυτά που βρίσκονται γύρω σου;

Φιλελεύθερες σκέψεις και νεωτερισμοί…

Ο καθένας έχει το δικαίωμα να πιστεύει τα θέλω του, να τα υποστηρίζει και να τα διεκδικεί!
Μα και ο καθένας έχει τη δύναμη να επέμβει στην παράσυρση του μυαλού του.

Απ’ όσο είναι γνωστόν, οδηγούμαστε από το μυαλό και την καρδιά. Τι γίνεται όμως αν και οι δύο δρόμοι είναι λανθασμένοι, ή αν από την άλλη οι επιλογές σε μια στιγμή της ζωής μας είναι τρις, τρις είναι και οι δρόμοι… στον τρίτο όμως, ποιός μας κατευθύνει;

Είναι κάτι βράδια βροχερά ή και ξάστερα που γεννούνται μέσα μου τέτοιου είδους ερωτήματα και συνεχώς αυξάνονται και πληθαίνουν, και εγώ συνεχίζω ν’ αναρωτιέμαι και ν’ αναζητώ αιτίες και αφορμές…

Γνωρίζω ότι κάθε στιγμή είναι μοναδική (αυτό ισχύει αδιαμφισβήτητα)και πάντα θα υπάρχει το ελάχιστο διαφορετικό, ώστε να την τέρψη σε διαφορετική.

Όπως είπα στην αρχή, το να βλέπεις κάποιον να χάνεται στην βροχή, μου δημιουργεί έναν τόνο θλίψης, χωρίς καν να φαντάζομαι το τι ειπώθηκε πριν. Εξίσου, όταν ξέρεις ότι κάποιος σε νοιάζεται, πότε σου γεννάται η σκέψη να τον εκμεταλλευτείς και πότε όχι ;
Και το καλύτερο για το τέλος… όταν σου χαμογελούν μέσα από την καρδιά τους οι άνθρωποι, θέλεις να τους το ανταποδώσεις, να ρωτήσεις την αιτία αυτής της αντίδρασης τους ή μήπως κάτι άλλο;

Το κάθε ερώτημα καλύπτει ένα άλλο. Έτσι, υπάρχουν πάντα ερωτήματα και καθώς αυτά συνεχίζονται, γίνονται όλο και πιο δύσκολα… 

H χώρα στην οποία θέλω να ταξιδέψω.

Κάτι περίεργο σε περιτριγυρίζει.
Μια περίεργη αύρα.
Βυθίζεσαι στις μελωδίες τραγουδιών που εξαγνίζουν το μυαλό σου. Προσπαθείς να βρεις το δρόμο σου.
Προσπαθείς να κάνεις τις παραισθήσεις παρόν και να δώσεις πνοή στις φαντασιώσεις σου.
Προσπαθείς.
Ονειρεύεσαι.
Αλλά δεν σου είναι πλέον αρκετό.
Δεν είναι αρκετά αληθινό.
Κλείνεις τα μάτια και ο νους σε ταξιδεύει στη χώρα όπου τα όνειρα παίρνουν μορφή.
Τι όμορφη χώρα!
Περιμένεις αυτόν που θα φέρει το φως στα μεσάνυχτα της ζωής σου. Αυτόν που θα αποτινάξει το μαύρο πέπλο που σκεπάζει τη καρδιά σου.
Αυτόν που θα της βάλει φωτιά.
Αυτόν που θα γαληνέψει τη ψυχή σου και θα τιθασεύσει το τέρας που κρατά τα κλειδιά της φυλακισμένης σου ελευθερίας.
Αυτόν που θα αναστατώσει την ύπαρξη σου και θα σου δώσει λόγο να ζεις.
Τον μόνο που θα καταλαβαίνεις όταν όλα μοιάζουν ακατανόητα. Αυτόν που μαζί του θα πάρεις το ρίσκο να κυνηγήσεις το ουράνιο τόξο.
Αυτόν που θα σε ολοκληρώσει.
Και όταν τον βρεις, θα είναι σαν να πέφτουν σταγόνες βροχής στην έρημο και να ανακουφίζουν την δίψα του ταλαιπωρημένου εδάφους.
Και εσύ θα αφήσεις τις σταγόνες να ταξιδέψουν στο κορμί σου.
Εσύ, το διψασμένο έδαφος.

Στα χρώματα που ζεις

Μ' αρέσουν τα χρώματα που με κάνουν να νιώθω όμορφα. Αγαπώ το κόκκινο, το πράσινο,το κίτρινο και το καφέ. Στα όνειρα μου φτιάχνω ουρανό και γη. Βάζω κόκκινο και κίτρινο και βγαίνει ηλιοβασίλεμα Βάζω καφέ και πράσινο και βγαίνει φύση.

Όλους κατά βάθος μας αρέσει να κάνουμε όνειρα, ακόμα και αν είμαστε σίγουροι πως ποτέ δεν θα πάρουνε μορφή. Πολλές φορές κάτι που ζητάς, το βλέπεις στο όνειρο σου και σου φτάνει. Ξέρεις πως δεν το άγγιξες στην πραγματικότητα, πως δεν το αισθάνθηκες δικό σου, μα το είδες ξανά για κάποια δευτερόλεπτα

Τίποτα δεν είναι αρκετό, μα μαθαίνεις ν' αποδέχεσαι τα πράγματα ως έχουν.

Τίποτα δεν είναι τέλειο, αλλά αξίζει την αγάπη σου.
Τίποτα δεν έχεις χάσει, αλλά νιώθεις μισός.

Αν μπορούσα σε κάθε αίσθημα ν' αντιστοιχούσα και από ένα χρώμα, θα έλεγα πώς η χαρά πάει με το πράσινο, η φιλία με το μπλε, ο έρωτας με το κόκκινο, η λύπη με το γκρι - μαύρο, η πλήξη με το καφέ και πάει λέγοντας...

Δεν είναι έτσι όμως!Δεν κάνει η στιγμή το χρώμα, αλλά το χρώμα την ανάγκη μας για κάτι καλύτερο,πιο χαλαρό, φιλικό, όμορφο.

Ποιός είναι ικανός να πρι ότι το δάκρυ σημαίνει πόνο;

Ποιός είναι ικανός να πει ότι το μαύρο σημαίνει πόνο;

Αγαπώ τα δάκρυα χαράς και ο πόνος μένει στην καρδιά. Το πόσο πονάς, το ξέρεις μόνο εσύ και πόσο ευτυχισμένος είσαι που δάκρυσες, μόνο εσύ μπορείς να καταλάβεις!

Ισορρόπησε τον εαυτό σου στις συνθήκες που ζεις με το πόσο αντέχεις.

Άσε τα χρώματα να κάνουν παιχνίδια γύρω σου και χαμογέλα!

Το είχα μέσα μου καιρό...

Είναι άξιο απορίας, πολλές φορές να σκεφτόμαστε γιατί συμβαίνουν τόσο άσχημα πράγματα στην ζωή μας, γιατί κάτι που χάνουμε εμείς ή που δεν μας δόθηκε καν η ευκαιρία να το ζήσουμε, άλλοι το έχουν και το χαίρονται! 
Θα πρέπει να ομολογήσω πως και εγώ η ίδια για πάρα πολύ καιρό, προσπαθούσα μέσα μου να απαντήσω σε πολλά "γιατί"... Η απάντηση αυτού του ερωτήματος είναι για τον καθένα διαφορετική(όσο παράξενο και αν ακούγεται αυτό). Αυτό που θέλω να πω είναι πως ο καθένας μας αν κοιτάξει γύρω του, θα δει ανθρώπους με καλά και άσχημα στοιχεία, ανθρώπους που παρακαλάνε να μην δουν το ξημέρωμα και άλλους πάλι να είναι σε ετοιμότητα για να γευτούν το καινούργιο - άγνωστο του μετά. 
Πήρα τα δυο άκρα(γιατί έτσι κατά την γνώμη μου βρήκα την απάντηση στο πολύπτυχο και ομοούσιο ερώτημα μου "γιατί") και κατάλαβα τελικά πως κανείς μας δεν τα έχει όλα και αν ακόμα φαίνεται κάτι τέτοιο στην εικόνα του, κανείς δεν ξέρει τι θα του επιφυλάσσει το μέλλον. Αντίστοιχα αν κάποιος άλλος τα βλέπει όλα σκούρα γύρω του, πιστεύω πως κάποια μέρα θα δει το πολυπόθητο φως.

Νιώθω πολύ μικρή για να λέω μεγάλα λόγια, αλλά και αρκετά μεγάλη για να υποστηρίξω την άποψη ότι αν δεν ελπίζεις στο καλύτερο και αν δεν προσπαθείς να αγαπήσεις τα όσα έχεις, καλύτερα να μην ζεις! Βαριά αυτή η λέξη, αλλά ακόμα πιο οδυνηρή είναι η έλλειψη κάποιου που αγάπησες και δεν σταματάς να λες το ρήμα αγαπώ στο χρόνο μέλλοντα όταν αναφέρεσαι για αυτόν. Ακόμα πιο οδυνηρή η αλήθεια που αντικρίζουν τα μάτια σου, όταν βλέπεις πως αν ήταν εδώ, όλα θα ήταν διαφορετικά, όλα θα ήταν εύκολα.
Σε κάτι τέτοιες στιγμές δεν πρέπει να σκέφτεσαι το τι έχασες και το πόσο σου κοστίζει αυτή η απώλεια και η ανάγκη να ήταν εδώ, αλλά το τι έμαθες από τούτο τον άνθρωπο, τι χρωστάς σε αυτόν τον άνθρωπο, πόσο σε αγάπησε.

Αυτή την στιγμή είμαι σπίτι, η ώρα πάει μεσάνυχτα και εγώ, εδώ, μπροστά από μια άψυχη οθόνη, και ένα ποτήρι κρασί, δίνω ξανά πνοή στις στιγμές που με οδήγησαν εδώ, που με έκαναν να δέχομαι το τώρα, να με δυναμώνει το πριν και να ζωγραφίζω το δρόμο του αύριο. Πίνω λοιπόν για το αύριο που αδημονεί να με δει, για το τώρα για εμένα και για όσους δουν την ανάρτηση μου αυτή και για το παρελθόν μου που με έχει πικράνει...

Ήθελα κάτι να πεις

Ποτέ δεν σου είπα
Ποτέ μου δεν προσπάθησα
Κρυβόμουν πίσω από στίχους
Ζωγράφιζα τους τοίχους

Ποτέ δεν κοίταξα
Ποτέ μου δεν αισθάνθηκα
Την ανάσα σου να καίει
Σε αγαπώ να λέει

Ποτέ δε σου έδειξα
Αυτά που είναι γραμμένα
Για πάντα τυπωμένα
Στο νου και στην καρδιά

Μόνο σήμερα, μόνο τώρα μπορώ
Μόνο σήμερα και αυτό έχω να πω

Και θα πέθαινα μόνο για ένα φιλί
Και θα πέθαινα αρκεί να ζούσες εσύ
8α παράταγα πίσω όλη τη ζωή
Και θα πέθαινα μόνο για ένα σου φιλί

Ποτέ δεν κοίταξες
Ποτέ σου δε γεύτηκες
Τα χείλη αυτά που καίνε
Τα μάτια αυτά που σε αγαπάνε

Ποτέ σου δεν άνοιξες
Μια αγκαλιά για μένα
Με μάτια σκυφτά
Δειλά με κοίταζες

Μόνο σήμερα, μόνο τώρα μπορείς
Μόνο σήμερα και αυτό έχω να πεις

Και θα πέθαινες μόνο για ένα φιλί
Και θα πέθαινες παραδέξου το και εσύ
8α παράταγες πίσω όλη τη ζωή
Και θα πέθαινες μόνο για ένα μου φιλί.