Τι και πόσο…

Τι νιώθεις όταν κάποιος χάνεται, καθώς περπατά στην βροχή;
Τι ζητάς από κάποιον που σε νοιάζεται;
Τι αισθάνεσαι όταν κάποιος σου χαμογελά;

Πόσο παρασύρεσαι από τις σκέψεις των άλλων;
Πόσο πιστός είσαι στις δικές σου σκέψεις;
Πόσο σίγουρος είσαι για αυτά που βρίσκονται γύρω σου;

Φιλελεύθερες σκέψεις και νεωτερισμοί…

Ο καθένας έχει το δικαίωμα να πιστεύει τα θέλω του, να τα υποστηρίζει και να τα διεκδικεί!
Μα και ο καθένας έχει τη δύναμη να επέμβει στην παράσυρση του μυαλού του.

Απ’ όσο είναι γνωστόν, οδηγούμαστε από το μυαλό και την καρδιά. Τι γίνεται όμως αν και οι δύο δρόμοι είναι λανθασμένοι, ή αν από την άλλη οι επιλογές σε μια στιγμή της ζωής μας είναι τρις, τρις είναι και οι δρόμοι… στον τρίτο όμως, ποιός μας κατευθύνει;

Είναι κάτι βράδια βροχερά ή και ξάστερα που γεννούνται μέσα μου τέτοιου είδους ερωτήματα και συνεχώς αυξάνονται και πληθαίνουν, και εγώ συνεχίζω ν’ αναρωτιέμαι και ν’ αναζητώ αιτίες και αφορμές…

Γνωρίζω ότι κάθε στιγμή είναι μοναδική (αυτό ισχύει αδιαμφισβήτητα)και πάντα θα υπάρχει το ελάχιστο διαφορετικό, ώστε να την τέρψη σε διαφορετική.

Όπως είπα στην αρχή, το να βλέπεις κάποιον να χάνεται στην βροχή, μου δημιουργεί έναν τόνο θλίψης, χωρίς καν να φαντάζομαι το τι ειπώθηκε πριν. Εξίσου, όταν ξέρεις ότι κάποιος σε νοιάζεται, πότε σου γεννάται η σκέψη να τον εκμεταλλευτείς και πότε όχι ;
Και το καλύτερο για το τέλος… όταν σου χαμογελούν μέσα από την καρδιά τους οι άνθρωποι, θέλεις να τους το ανταποδώσεις, να ρωτήσεις την αιτία αυτής της αντίδρασης τους ή μήπως κάτι άλλο;

Το κάθε ερώτημα καλύπτει ένα άλλο. Έτσι, υπάρχουν πάντα ερωτήματα και καθώς αυτά συνεχίζονται, γίνονται όλο και πιο δύσκολα… 

H χώρα στην οποία θέλω να ταξιδέψω.

Κάτι περίεργο σε περιτριγυρίζει.
Μια περίεργη αύρα.
Βυθίζεσαι στις μελωδίες τραγουδιών που εξαγνίζουν το μυαλό σου. Προσπαθείς να βρεις το δρόμο σου.
Προσπαθείς να κάνεις τις παραισθήσεις παρόν και να δώσεις πνοή στις φαντασιώσεις σου.
Προσπαθείς.
Ονειρεύεσαι.
Αλλά δεν σου είναι πλέον αρκετό.
Δεν είναι αρκετά αληθινό.
Κλείνεις τα μάτια και ο νους σε ταξιδεύει στη χώρα όπου τα όνειρα παίρνουν μορφή.
Τι όμορφη χώρα!
Περιμένεις αυτόν που θα φέρει το φως στα μεσάνυχτα της ζωής σου. Αυτόν που θα αποτινάξει το μαύρο πέπλο που σκεπάζει τη καρδιά σου.
Αυτόν που θα της βάλει φωτιά.
Αυτόν που θα γαληνέψει τη ψυχή σου και θα τιθασεύσει το τέρας που κρατά τα κλειδιά της φυλακισμένης σου ελευθερίας.
Αυτόν που θα αναστατώσει την ύπαρξη σου και θα σου δώσει λόγο να ζεις.
Τον μόνο που θα καταλαβαίνεις όταν όλα μοιάζουν ακατανόητα. Αυτόν που μαζί του θα πάρεις το ρίσκο να κυνηγήσεις το ουράνιο τόξο.
Αυτόν που θα σε ολοκληρώσει.
Και όταν τον βρεις, θα είναι σαν να πέφτουν σταγόνες βροχής στην έρημο και να ανακουφίζουν την δίψα του ταλαιπωρημένου εδάφους.
Και εσύ θα αφήσεις τις σταγόνες να ταξιδέψουν στο κορμί σου.
Εσύ, το διψασμένο έδαφος.