Kάτι να γυαλίζει...

Παρομοίασες τη γη με μια μπάλα και εγώ σου έκανα πάσα.
Αναφέρθηκες σε βράδια, τα παρομοίασες με αλκοολούχα ποτά και εγώ μέθυσα.
Έκρυψες το χαμόγελό σου, μα εγώ το βρήκα.

Άκουσα ένα τραγούδι και άρχισα να χορεύω.
Διάβασα δύο στίχους και δάκρυσα.
Είδα παλιές φωτογραφίες και μελαγχόλησα.
Ήπια ένα ποτό και γύρισα στα βράδια που έζησα.

Άρχισα να περπατάω και τα βήματά μου, σαν μπάλα του μπάσκετ, ηχούσαν σε όλο το γήπεδο της γης. Ξαφνικά, είδα κάτι να γυαλίζει, ήταν χωμένο στην αμμουδιά. Προσπάθησα να το βγάλω, όσο εγώ προσπαθούσα, τόσο το έχανα και τόσο αυτό γυάλιζε και μ’ έκανε να προσπαθώ και να προσπαθώ…στο τέλος, χάθηκα εγώ μέσα στη τρύπα που είχα δημιουργήσει. 
Βρήκα το χαμόγελό σου, αλλά εγκλωβίστηκα...

Σταυροδρόμι

Έχει πανσέληνο απόψε.
Κάτι τέτοιες νύχτες είναι που η ψυχή, δυναμωμένη από την ατμόσφαιρα που κυριεύει τους ανθρώπους, επιτίθεται στην αδύναμη λογική την πιο κατάλληλη στιγμή
Και η λογική, ανίκανη να αντιταχθεί στην ισχύ της, παραμερίζει και της επιτρέπει να κυριαρχήσει.
Κάτι τέτοιες νύχτες που κλείνεις τα μάτια και καταβάλεις φιλότιμες προσπάθειες να κοιμηθείς, προσπαθώντας να αποφύγεις τα αναπόφευκτα.
Ξέρεις όμως ότι αυτή τη μάχη θα τη χάσεις.
Γιατί αν και φυλακισμένη ψυχή σου, βρήκε τον τρόπο να σπάσει τα δεσμά της και τώρα διατάζει , ελεύθερη πια, το είναι σου, απαλλαγμένη από την ενοχλητική παρουσία της λογικής. Κάτι τέτοιες νύχτες, λοιπόν, κουλουριάζεσαι στο κρεβάτι σου και αφήνεις ελεύθερα όσα κρατούσε δέσμια η λογική.

Και η πραγματικότητα, παίρνει την πρωτιά και βγάζει γεγονότα, θέματα και προσαρμογές...

Μια μέρα αρκεί για ν΄αλλάξουν ροή τα γεγονότα και αυτή η μέρα μοιάζει μ' εκείνη...

Σ’ έβαλα να μου πεις δύο λόγια για το τώρα,
μα εσύ απέτυχες.
Μ’ έβαλες να μεταφράσω δύο καφέ γυαλιστερές μπάλες που τις καλύπτουν τα βλέφαρα σου,
μα τελικά και εγώ απέτυχα.

Έτσι δεν συναντηθήκαμε ποτέ, αν και ήμασταν ο ένας δίπλα στον άλλον.
Περπατήσαμε σε δρόμους παράλληλους, μα ποτέ στον ίδιο.
Παίξαμε με τις μέρες και αυτές μας κορόιδεψαν.
Ακούγεται γελοίο, αλλά είναι η αλήθεια. Όποιος την δέχεται προχωράει, ενώ αυτός που αντιλέγει μαζί της, αν και πιο δυνατός, δεν πάει πουθενά.
Καλή συνέχεια λοιπόν. Ίσως να σε ψάξω κάποια νύχτα στα όνειρα μου, μα εσύ προσπάθησε να μην είσαι εκεί...

Σαν μια κορδέλα στα μαλλιά

Μαζί μου έλα, πέρα από τα σύννεφα.
Δώσε μου το χέρι σου, όταν θα φοβάμαι μήπως χαθώ.
Να μου χαμογελάς για να σου μιλώ.
Όλα αυτά, σαν κορδέλα δέσε την σφιχτά στα μαλλιά μου, να την φυσάει ο άνεμος και εγώ να περηφανεύομαι γι' αυτά που έχω ζήσει.

Θέλω να με πας στην ακρογιαλιά, με φεγγάρι.
Θέλω να με κοιτάς καθώς η βροχή θα πέφτει πάνω μου και θα ζωντανεύει
το κάθε κύτταρο μου.
Θέλω να με φιλάς μέσα στο απόλυτο σκοτάδι και εγώ να ψάχνω ν' αγγίξω τους ώμους σου, τα δάκτυλά σου, τα αισθήματά σου.

Κράτησε με στα χέρια σου σαν φύλλο χαρτιού και χάραξε πάνω του ο,τι σε εκφράζει.
Βγάλε την κορδέλα που μου 'χες σφίξει στα μαλλιά, δώσε ένα τέλος και μια αρχή.

Και άμα βγεις κάποια μέρα μόνος, έξω στη βροχή, σε παρακαλώ να προσέχεις το χαρτάκι που χάραξες, μην βραχεί και σβήσει τον πραγματικό σου εαυτό, γιατί τον αγαπάω...

Μέσα σ' ένα όνειρο

Ήταν ένα όνειρο.
Κράτησε για δευτερόλεπτα και μετά έλαβε τέλος.
Ξύπνησα και είχε ήδη ξημερώσει.

Είδαμε το ίδιο όνειρο, μόνο που δεν γνωριζόμασταν. Άκουσα κάποια στιγμή στον ύπνο μου τ’ όνομα σου. Ήταν ένα κοινό όνομα, αλλά εσύ ήσουν το διαφορετικό στο πλήθος. Άρχισα να σε ψάχνω. Το σημείο όπου διαδραματίστηκαν όλα στο όνειρο ήταν γνώριμο και έτσι έτρεξα με την πρώτη ευκαιρία εκεί. Πήγα στην στάση του λεωφορείου και σε είδα ξανά, μόνο που αυτή τη φορά ένιωσα την ανάσα σου και τη φωνή σου να μου λέει ένα γεια και στη συνέχεια να ακολουθεί τ’ όνομα μου.
Σε ρώτησα αν σε ‘λεγαν έτσι όπως μου είπες στο όνειρο και εσύ γέλασες.

Δεν μπορούσαμε να το πιστέψουμε αυτό που ζούσαμε.
Ήταν ολίγον τρομακτικό και παράλληλα γοητευτικό το όλο σενάριο…
Θεωρήσαμε ότι δεν ήταν τυχαία όλα αυτά, γελάσαμε μαζί και κοιταχτήκαμε όπως κάναμε και στην αρχή του κοινού ονείρου μας… Ενώ εκείνη τη στιγμή βρισκόμασταν στην πραγματικότητα, ένιωσα ότι γυρνούσα και πάλι στο όνειρο. Συζητήσαμε με κάθε λεπτομέρεια τα όσα είχαμε δει και μείναμε άναυδοι! Δεν υπήρχε η παραμικρή αλλαγή…
Αν και παράξενη η συνάντησή μας, γνωριστήκαμε καλύτερα και σε συμπάθησα.
Σ’ ένιωθα άγνωστο και παράλληλα σαν να σε ήξερα χρόνια.
Δώσαμε όρκο να συναντηθούμε ξανά στην στάση την επόμενη μέρα και έτσι έγινε.
Αυτή τη φορά σε περίμενα εγώ και καθώς σε έβλεπα να έρχεσαι, παρατήρησα το πρόσωπο σου και διέκρινα ότι κάτι σε απασχολούσε…
Σε ρώτησα όταν ήρθες κοντά μου αν συνέβη κάτι και εσύ έσκυψες και κάρφωσες τα μάτια σου στην άσφαλτο. Δεν μίλησες.

Πήρα την πρωτοβουλία και σου πρότεινα να πάμε μια βόλτα και κούνησες καταφατικά το κεφάλι σου.
Μετά από αρκετή ώρα, χωρίς να πούμε κουβέντα, γύρισες και μου είπες«στάσου μια στιγμή». Σου απάντησα πως δεν είχα σκοπό να πάω και κάπου, μα εσύ ξανακοίταξες το πεζοδρόμιο. Μείναμε εκεί, ακίνητοι και μου είπες ότι θέλεις να μου ρωτήσεις κάτι.
Δεν είχα σκοπό να συνεχιστεί αυτή η σιωπηλή κατάσταση, οπότε περίμενα την ερώτηση σου…
Ξαφνιάστηκα όταν την άκουσα. Με ρώτησες αν αύριο σε άλλο όνειρο ζούσα τις ίδιες ή και καλύτερες σκηνές με κάποιον άλλον, θα πήγαινα να τον γνωρίσω και αυτόν ;
Αυτή τη φορά ήταν η δική μου σειρά να γελάσω και σου απάντησα ότι δεν μ’ έκαναν οι σκηνές στο όνειρο να έρθω να σ’ αναζητήσω και να σε δω από κοντά, αλλά εσύ!
Είχε περάσει αρκετός καιρός και εμείς επικοινωνούσαμε απ’ όπου βρίσκαμε ευκαιρία. Όταν δεν ήμουν στο υπολογιστή, μου έστελνες μηνύματα ή μου ζητούσες να βρεθούμε από κοντά.
Πέρασαν όμορφα οι μέρες και ακόμα μιλάμε…

Μετά από εκείνο τ’ όνειρο και όλα όσα ακολούθησαν, τον έβλεπα μόνο στον ξύπνιο μου και άλλον άγνωστο, μέχρι και σήμερα, δεν έχω δει ξανά.
Δεχτήκαμε αυτό που μας συνέβαινε και ο ένας άνοιξε τα χαρτιά του στον άλλον και δεν χάσαμε.
Ποιος να το φανταζότανε ότι θα ζούσαμε κάτι τέτοιο ;
Κανείς, γιατί τα πιο όμορφα γίνονται εκεί που δεν το περιμένεις, αρκεί ο καθένας να κάνει και ένα βήμα.
Η συνέχεια επί γης…

Υ.Γ.: Άγνωστε – γνωστέ Χ, καλημέρα.