Ήταν ένα όνειρο.
Κράτησε για δευτερόλεπτα και μετά έλαβε τέλος.
Ξύπνησα και είχε ήδη ξημερώσει.
Είδαμε το ίδιο όνειρο, μόνο που δεν γνωριζόμασταν. Άκουσα κάποια στιγμή στον ύπνο μου τ’ όνομα σου. Ήταν ένα κοινό όνομα, αλλά εσύ ήσουν το διαφορετικό στο πλήθος. Άρχισα να σε ψάχνω. Το σημείο όπου διαδραματίστηκαν όλα στο όνειρο ήταν γνώριμο και έτσι έτρεξα με την πρώτη ευκαιρία εκεί. Πήγα στην στάση του λεωφορείου και σε είδα ξανά, μόνο που αυτή τη φορά ένιωσα την ανάσα σου και τη φωνή σου να μου λέει ένα γεια και στη συνέχεια να ακολουθεί τ’ όνομα μου.
Σε ρώτησα αν σε ‘λεγαν έτσι όπως μου είπες στο όνειρο και εσύ γέλασες.
Δεν μπορούσαμε να το πιστέψουμε αυτό που ζούσαμε.
Ήταν ολίγον τρομακτικό και παράλληλα γοητευτικό το όλο σενάριο…
Θεωρήσαμε ότι δεν ήταν τυχαία όλα αυτά, γελάσαμε μαζί και κοιταχτήκαμε όπως κάναμε και στην αρχή του κοινού ονείρου μας… Ενώ εκείνη τη στιγμή βρισκόμασταν στην πραγματικότητα, ένιωσα ότι γυρνούσα και πάλι στο όνειρο. Συζητήσαμε με κάθε λεπτομέρεια τα όσα είχαμε δει και μείναμε άναυδοι! Δεν υπήρχε η παραμικρή αλλαγή…
Αν και παράξενη η συνάντησή μας, γνωριστήκαμε καλύτερα και σε συμπάθησα.
Σ’ ένιωθα άγνωστο και παράλληλα σαν να σε ήξερα χρόνια.
Δώσαμε όρκο να συναντηθούμε ξανά στην στάση την επόμενη μέρα και έτσι έγινε.
Αυτή τη φορά σε περίμενα εγώ και καθώς σε έβλεπα να έρχεσαι, παρατήρησα το πρόσωπο σου και διέκρινα ότι κάτι σε απασχολούσε…
Σε ρώτησα όταν ήρθες κοντά μου αν συνέβη κάτι και εσύ έσκυψες και κάρφωσες τα μάτια σου στην άσφαλτο. Δεν μίλησες.
Πήρα την πρωτοβουλία και σου πρότεινα να πάμε μια βόλτα και κούνησες καταφατικά το κεφάλι σου.
Μετά από αρκετή ώρα, χωρίς να πούμε κουβέντα, γύρισες και μου είπες«στάσου μια στιγμή». Σου απάντησα πως δεν είχα σκοπό να πάω και κάπου, μα εσύ ξανακοίταξες το πεζοδρόμιο. Μείναμε εκεί, ακίνητοι και μου είπες ότι θέλεις να μου ρωτήσεις κάτι.
Δεν είχα σκοπό να συνεχιστεί αυτή η σιωπηλή κατάσταση, οπότε περίμενα την ερώτηση σου…
Ξαφνιάστηκα όταν την άκουσα. Με ρώτησες αν αύριο σε άλλο όνειρο ζούσα τις ίδιες ή και καλύτερες σκηνές με κάποιον άλλον, θα πήγαινα να τον γνωρίσω και αυτόν ;
Αυτή τη φορά ήταν η δική μου σειρά να γελάσω και σου απάντησα ότι δεν μ’ έκαναν οι σκηνές στο όνειρο να έρθω να σ’ αναζητήσω και να σε δω από κοντά, αλλά εσύ!
Είχε περάσει αρκετός καιρός και εμείς επικοινωνούσαμε απ’ όπου βρίσκαμε ευκαιρία. Όταν δεν ήμουν στο υπολογιστή, μου έστελνες μηνύματα ή μου ζητούσες να βρεθούμε από κοντά.
Πέρασαν όμορφα οι μέρες και ακόμα μιλάμε…
Μετά από εκείνο τ’ όνειρο και όλα όσα ακολούθησαν, τον έβλεπα μόνο στον ξύπνιο μου και άλλον άγνωστο, μέχρι και σήμερα, δεν έχω δει ξανά.
Δεχτήκαμε αυτό που μας συνέβαινε και ο ένας άνοιξε τα χαρτιά του στον άλλον και δεν χάσαμε.
Ποιος να το φανταζότανε ότι θα ζούσαμε κάτι τέτοιο ;
Κανείς, γιατί τα πιο όμορφα γίνονται εκεί που δεν το περιμένεις, αρκεί ο καθένας να κάνει και ένα βήμα.
Η συνέχεια επί γης…
Υ.Γ.: Άγνωστε – γνωστέ Χ, καλημέρα.
Κράτησε για δευτερόλεπτα και μετά έλαβε τέλος.
Ξύπνησα και είχε ήδη ξημερώσει.
Είδαμε το ίδιο όνειρο, μόνο που δεν γνωριζόμασταν. Άκουσα κάποια στιγμή στον ύπνο μου τ’ όνομα σου. Ήταν ένα κοινό όνομα, αλλά εσύ ήσουν το διαφορετικό στο πλήθος. Άρχισα να σε ψάχνω. Το σημείο όπου διαδραματίστηκαν όλα στο όνειρο ήταν γνώριμο και έτσι έτρεξα με την πρώτη ευκαιρία εκεί. Πήγα στην στάση του λεωφορείου και σε είδα ξανά, μόνο που αυτή τη φορά ένιωσα την ανάσα σου και τη φωνή σου να μου λέει ένα γεια και στη συνέχεια να ακολουθεί τ’ όνομα μου.
Σε ρώτησα αν σε ‘λεγαν έτσι όπως μου είπες στο όνειρο και εσύ γέλασες.
Δεν μπορούσαμε να το πιστέψουμε αυτό που ζούσαμε.
Ήταν ολίγον τρομακτικό και παράλληλα γοητευτικό το όλο σενάριο…
Θεωρήσαμε ότι δεν ήταν τυχαία όλα αυτά, γελάσαμε μαζί και κοιταχτήκαμε όπως κάναμε και στην αρχή του κοινού ονείρου μας… Ενώ εκείνη τη στιγμή βρισκόμασταν στην πραγματικότητα, ένιωσα ότι γυρνούσα και πάλι στο όνειρο. Συζητήσαμε με κάθε λεπτομέρεια τα όσα είχαμε δει και μείναμε άναυδοι! Δεν υπήρχε η παραμικρή αλλαγή…
Αν και παράξενη η συνάντησή μας, γνωριστήκαμε καλύτερα και σε συμπάθησα.
Σ’ ένιωθα άγνωστο και παράλληλα σαν να σε ήξερα χρόνια.
Δώσαμε όρκο να συναντηθούμε ξανά στην στάση την επόμενη μέρα και έτσι έγινε.
Αυτή τη φορά σε περίμενα εγώ και καθώς σε έβλεπα να έρχεσαι, παρατήρησα το πρόσωπο σου και διέκρινα ότι κάτι σε απασχολούσε…
Σε ρώτησα όταν ήρθες κοντά μου αν συνέβη κάτι και εσύ έσκυψες και κάρφωσες τα μάτια σου στην άσφαλτο. Δεν μίλησες.
Πήρα την πρωτοβουλία και σου πρότεινα να πάμε μια βόλτα και κούνησες καταφατικά το κεφάλι σου.
Μετά από αρκετή ώρα, χωρίς να πούμε κουβέντα, γύρισες και μου είπες«στάσου μια στιγμή». Σου απάντησα πως δεν είχα σκοπό να πάω και κάπου, μα εσύ ξανακοίταξες το πεζοδρόμιο. Μείναμε εκεί, ακίνητοι και μου είπες ότι θέλεις να μου ρωτήσεις κάτι.
Δεν είχα σκοπό να συνεχιστεί αυτή η σιωπηλή κατάσταση, οπότε περίμενα την ερώτηση σου…
Ξαφνιάστηκα όταν την άκουσα. Με ρώτησες αν αύριο σε άλλο όνειρο ζούσα τις ίδιες ή και καλύτερες σκηνές με κάποιον άλλον, θα πήγαινα να τον γνωρίσω και αυτόν ;
Αυτή τη φορά ήταν η δική μου σειρά να γελάσω και σου απάντησα ότι δεν μ’ έκαναν οι σκηνές στο όνειρο να έρθω να σ’ αναζητήσω και να σε δω από κοντά, αλλά εσύ!
Είχε περάσει αρκετός καιρός και εμείς επικοινωνούσαμε απ’ όπου βρίσκαμε ευκαιρία. Όταν δεν ήμουν στο υπολογιστή, μου έστελνες μηνύματα ή μου ζητούσες να βρεθούμε από κοντά.
Πέρασαν όμορφα οι μέρες και ακόμα μιλάμε…
Μετά από εκείνο τ’ όνειρο και όλα όσα ακολούθησαν, τον έβλεπα μόνο στον ξύπνιο μου και άλλον άγνωστο, μέχρι και σήμερα, δεν έχω δει ξανά.
Δεχτήκαμε αυτό που μας συνέβαινε και ο ένας άνοιξε τα χαρτιά του στον άλλον και δεν χάσαμε.
Ποιος να το φανταζότανε ότι θα ζούσαμε κάτι τέτοιο ;
Κανείς, γιατί τα πιο όμορφα γίνονται εκεί που δεν το περιμένεις, αρκεί ο καθένας να κάνει και ένα βήμα.
Η συνέχεια επί γης…
Υ.Γ.: Άγνωστε – γνωστέ Χ, καλημέρα.
