Τρίτη 22 Δεκεμβρίου 2009

Ορφάνεψε ο λόγος



Ποιο τραγούδι ακούγεται;
Κάτι μου θυμίζει.
Μήπως θυμάσαι τον τίτλο
ή χάνεσαι στις σκέψεις σου και δεν μου μιλάς;

Θυμάμαι τους στίχους
λέξη προς λέξη.
Αλλάζω τον τόνο στη φωνή μου,
ανάλογα με τη σημασία τους.

Δεν περιμένω απάντηση πια...
Είναι σίγουρο πως το ξέρεις,
μα δεν με βοηθάς.

Το μόνο που μπορώ να κάνω
είναι να συνεχίσω να σιγοτραγουδώ
και αν αυτό σε πειράζει,
συγγνώμη, μα αδιαφορώ.

Πήρα τελικά κάτι και από εσένα.
Την αναισθησία και λυπάμαι γι' αυτό.

Το τραγούδι έχει μόλις αρχίσει
και εγώ προσπαθώ.

Λέει για ένα σαράκι,
ένα βράδυ στο λιμάνι που μου 'πες σ' αγαπώ.

Η μελωδία μελαγχολική ταξιδεύει το νόημα των στίχων στ' αυτιά μου.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Τρέχει για να τον προλάβει.
Φωνάζει τ' όνομά του,
μα αυτός δεν γυρνάει.

Δίνει γροθιές με το 'να χέρι του
στο άλλο.

Τα βάζει με τον εαυτό του που τον έκανε να πονά.
Τα πόδια της σαν κλακέτες να χτυπάνε
στης γης τον καμβά.
Αφήνει τρύπες και σχισμές
Τριγύρω μαύρο.
Ποιός ζωγράφος δεν θα ζήλευε τούτο το έργο,
παρμένο απ' της αγάπης την μαχαιριά.

Τα φώτα κίτρινα θολώνουν
της ανάγκης τη ματιά.

Βούτηξε ο λόγος στη θάλασσα,
με μια πέτρα στο λαιμό.


Αν ήσουν κάποτε και εσύ εκεί πέρα
είτε έτρεχες, είτε χτύπαγες τα χέρια.
Θα πόνεσες πολύ.

Ήταν ετούτη η μέρα
βολίδα στο κορμί.


Και ένας καμβάς να γεμίζει κόκκινο.
Να κλαίει το φεγγάρι.
Και τα πλοία να ουρλιάζουνε
" τρέξε, τρέξε πιο πολύ!"

Αυτός στο τέλος να στέκει
και να φωνάζει
"μη, μη τρέχεις άλλο".

Οι κλακέτες πιο δυνατά τώρα χτυπάνε.
Οι χτύποι της καρδιάς δίνουνε ρυθμό.

-" Αν μ' αγάπησες θα έπρεπε να μου το' χες πει".
-" Μ' 'άφησες να ονειρεύομαι με τα μάτια ανοιχτά".
-"Ήταν πολλές οι αντιθέσεις μην μου ζητάς πιο πολλά"!

Χρυσάφι απ' τη γη ανάβλησε
του κόσμου η καλοσύνη.

Κάθε μέρα που περνά,
θυμάμαι ετούτη τη νύχτα του Φλεβάρη.

Και αν με ρωτήσεις γιατί έχω αυτό το κόκκινο στα μάτια.
Θα σου απαντήσω σα να υπεκφεύγω,
πως την αγάπη εσύ δεν ορίζεις.

Φόρμα επικοινωνίας

Όνομα

Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο *

Μήνυμα *

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...