Πέμπτη 30 Δεκεμβρίου 2010

Μη μου λες αντίο

Στάσου λίγο
δυο κουβέντες να σου πω

για εσένα ξενυχτώ
μεγάλη ανάγκη σ' έχω

δεν χρειάζεται να πεις τίποτα για εμένα,
τα νιώθω μέσα μου αυτά που θες

δεν μπορώ μακριά σου,
παρακαλώ το χρόνο ν' αλλάζει τροχιά
και να σε γυρίζει τα βράδια 
δίπλα στο κορμί μου τ' άδειο

δεν ξέρω τι κάνω
δεν ξέρω τι λέω 
βοήθησε με να νιώσω ελεύθερος

ζητάω απλά να είσαι μαζί μου
και αν λες πως είναι δύσκολο,
εγώ ποτέ μου δεν ορκίστηκα 
πως θα σταματήσω να σε θέλω εδώ!

Δευτέρα 27 Δεκεμβρίου 2010

Παρακμή




Άραγε που να είσαι
που πας και τι κάνεις τα βράδια
άραγε που πας και δεν μου μιλάς.

σβηστά τα φώτα
σιωπή παντού τριγύρω
και μια λάμψη στα μάτια 
"φώναξε μου, αν θέλεις να μείνω"

Μόνο μια χάρη σου ζήτησα και εγώ
έμεινα εδώ να περιμένω 

νόμιζα πως κάτι θα δω,
μα ήταν ψέμα σαν και σ' ένα αυτό.

Άραγε που να είσαι
που πας και τι κάνεις τα βράδια
άραγε που πας και δεν μου μιλάς.

Ένα μπουκάλι στα χέρια κρατάς 
γελάς στους γύρω
ανάβεις τσιγάρο και ρουφάς
δεν μου μιλάς, δεν μου μιλάς.

Άραγε που να είσαι
που πας και τι κάνεις τα βράδια
άραγε που πας και δεν μου μιλάς.

Τρίτη 14 Δεκεμβρίου 2010

Αόρατη επαφή

Χαράζει
και δεν φαντάζεσαι η αυγή
πόσο σου μοιάζει

θα σε ψάξω
θέλω να σε βρω
δεν μπορείς να μου κρυφτείς

κοντοστέκεσαι πίσω από την άγνοια
μα, σε παρακαλώ
έλα μαζί μου σύμμαχος κατά της σιωπής.

ακόμα και αν ο νους κάνει παραλληλισμούς
μην τον ακούς.
κάνε μου την χάρη,
για εμένα μόνο αυτό ζητώ.

εξάλλου, ποιος νοιάστηκε για τα λεπτά;
ποιος για τα ρολόγια;

όλα αυτά είναι περιττά
τώρα πια δικιά μας η ώρα.

έχω ανάγκη να σου πω,
όσα δεν άκουσες ποτέ.

θέλω να νιώσεις
πως έχεις φτάσει στα πέρατα της γης.

εν λόγο τιμής,
πόσο θα 'θελα να 'μασταν ναυαγοί στο ίδιο νησί.

χωρίς χρόνο, εκεί.

αντίο καθημερινή, μηχανική ζωή.

Κυριακή 12 Δεκεμβρίου 2010

Φλόγες

Απόψε ένιωσα πως θα ήταν
Πιο πολύ από κάθε φορά
Τη χειρότερη στιγμή με τον καλύτερο τρόπο
Το ένιωσα

Θα ήταν όμορφο αλλά άκαιρο
Ανατριχιαστικό θα ηταν
Σιδερένιες αλυσίδες θα έσπαγε
Θα...

Μου λένε πως καίγεσαι
Πως δε μπορείς να ησυχάσεις
Μα δεν τους πιστεύω
Πως να καείς άμα σε λούζουν με νερό;

Εγώ, ναι, καίγομαι
Και βρεγμένη πιάνω φωτιά
αλλά εσύ όχι.
Θυμάσαι αλλά δεν καίγεσαι

Ανασαίνω
Μιλώ με το νερό
Του ψιθυρίζω
Χτυπώ τον αέρα
Κανείς δεν ξέρει τίποτα
Κανένας δεν καταλαβαίνει

Είσαι εδώ πάλι
Όπως πάντα
Εδώ, για να κόψεις τα φτερά της νεοαποκτηθέντας ελευθερίας
Εδώ, για να κλέψεις
Να στοιχειώσεις

Και πάμε πάλι
Το δέρμα, να καίει
Το άγγιγμα, να καίει

Και δεν μπορώ να αναπνεύσω
Δεν μπορώ να ονειρευτώ

Είσαι εδώ πάλι
Όπως πάντα
Εδώ, για να μπερδέψεις το μυαλό της ιδιόμορφης σκλαβιάς
Εδώ, για να παίξεις
Να ζεις

Και πάμε πάλι
Το δέρμα, να καίει
Και εσύ

Η ψυχή, τα όνειρα
Η ζωή μου
Στη φωτιά

Όχι,δεν περιμένω πια
απλά ελπίζω.

Τρίτη 23 Νοεμβρίου 2010

Πικρό αστείο

Μου λείπεις 
και αυτή η έλλειψη
γεννά μέσα μου 
αγάπη για εσένα.

Δεν ξέρω αν θυμάσαι
έστω δυο λόγια
που είχα κάποτε πει

Μάλλον κάποιες φορές
με θυμάσαι...
Μπορεί και εγώ να σου λείπω.

Ίσως τώρα να χαμογελάς,
να διασκεδάζεις,
να ονειρεύεσαι.

Ίσως τώρα να θυμώνεις με τον εαυτό σου,
να λυπάσαι,
να βρίζεις.

Δεν ξέρω αν θυμάσαι 
έστω και δυο λόγια
που είχα κάποτε πει

Ένα "σ' αγαπώ" για αστείο
και "το εννοώ" που δεν ακούστηκε ποτέ.

Το ξέρω πως μ' αγάπησες
μα μπορεί τελικά να μην ήταν αρκετό
γιατί αλλιώς θα είχε ακουστεί.

Ένα "σ' αγαπώ" ποτέ δεν άκουσα
ούτε καν για αστείο.

Παρασκευή 12 Νοεμβρίου 2010

Ντο, Ρε, Μι.

Παίξε μουσική για εμένα,
κάτσε στο πιάνο σου
και κλείσε τα μάτια.

θυμήσου δικές μας 
όμορφες στιγμές.

ακούμπα τα δάκτυλα σου στα πλήκτρα
και άφησε τις νότες να κλέψουν την ψυχή σου.

Άκου τη μουσική σου,
ήμουν για κάποτε δική σου.

Άκου την καρδιά σου,
μπορείς να το νιώσεις
είμαι και τώρα κοντά σου.

κουνάς ανάλαφρα τα μαλλιά
ίσα που φτάνουν στα μάτια σου.

Ξανθές ακτίνες φωτός
μαζί με μαύρο και άσπρο.

Ακολουθώ και 'γω το ρυθμό σου.
Μαγεύομαι απ' τη μορφή σου.
Θέλω να 'μαι μαζί σου.

Σιγοτραγουδάς δυο-τρεις στίχους.
Δεν ακούω.
Φωναξέ το, σου φωνάζω.

Πιο δυνατά τώρα μιλάς.
Πέσ' το μου ακόμα πιο δυνατά, σου φωνάζω.

Και τότε δυναμώνει ο ρυθμός,
τα δάκτυλα τρέχουν.

Κυνηγά το ένα το άλλο.
Μπρος, πίσω.
Μπρος, πίσω.

Όλα δυναμώνουν.
Όλα γίνονται πιο έντονα.

Η ψυχή σου χορεύει τρελαμένη
στο ρυθμό που την έχεις δέσμια.

Δεν την αφίνεις να πάρει ανάσα.

Ξεθεωμένη πια,
σου ζητά να ξεκουραστεί.

Εσύ σκύβεις το κεφάλι,
χαμογελάς πονηρά
και μου κλείνεις το μάτι.

Σου υπόσχομαι πως και αύριο θα χορεύω για εσένα.



Πέμπτη 28 Οκτωβρίου 2010

Ταξίδι, ταξιδάκι



Φτιάχνω ένα πλοίο από ξύλο κερασιάς.
Ράβω κατάλευκα πανιά 
και βάζω πλώρη για το άπειρο.

Μαζί μου θα πάρω τη μοίρα μου
και τρεις φίλους.
Την αλήθεια, την γνώση και τον οπτιμισμό.

Θα 'χω επίσης δύο δούλους,
την μοναξιά και το μίσος.

Στα τάρταρα θα τους δώσω να τους βασανίσουν
και άμα περάσουμε χώρες της ανατολής με ιθαγενείς,
θα τους δώσω να τους φάνε.

Καπετάνιος μου θα είναι η ελπίδα!

Με πατέρα τον ουρανό και μάνα τη θάλασσα
δεν φοβάμαι τίποτα.

Δευτέρα 20 Σεπτεμβρίου 2010

Είμαι θύμα των χεριών σου


Ρωτάω την ψυχή μου
να μου πει τι θέλει

Σιωπή παντού

Πού ήσουν τόσα χρόνια;
Σε ποιας το άγονο κορμί ήσουν ναυαγός;

Εγώ ήμουν πάντα εδώ.
Σε περίμενα 
και ας μην ήξερα το όνομα σου, την μορφή σου

Στα όνειρα μου
μύριζα την κολόνια σου

Στην καθημερινότητα μου χαμογελούσα
περιμένοντας να σε δω

Αλλά τώρα είμαι μαζί σου,
μόνο εγώ και εσύ!

Άγγιξε με όπως δεν άγγιξες ποτέ καμία άλλη
Φίλησε με σαν να 'ναι η τελευταία φορά


Άσε τον έλεγχο 
και πιάσε το κορμί μου
με τα δυο σου χέρια

Θα είμαι εδώ για εσένα,
με δεμένα μάτια

Θα είμαι εδώ για εσένα,
με ανοιχτά τα αισθήματα μου

Εσύ να μου δείχνεις το δρόμο της αγάπης σου
και εγώ να σε αφήνω να κάνεις περιπάτους 
στα άβατα της ψυχής μου

Σε παρακαλώ μόνο, να μην τρέχεις
περπάτα σιγά
άσε και εμένα ν' απολαύσω το κάθε βήμα σου.


Αγκάλιασες την ψυχή μου,
εισέπνευσες τον αναστεναγμό μου
και έτσι κατάφερες να κάνεις την καρδιά μου 
να μιλά, να φωνάζει
και τελικά να σ' αγαπάει.

Θα είσαι για πάντα εδώ;
με ρωτά και ύστερα δακρύζει.

Τετάρτη 4 Αυγούστου 2010

Τι μπορώ να κάνω για εσένα

--> 
Το σίδερο στην σάρκα μου
Και ο καπνός στην ατμόσφαιρα
Τα κάνουν όλα πιο δύσκολα
Τι θέλεις να κάνω;

Αν μπορούσα να ανοίξω τα μάτια
Και το στόμα να κλείσω
Να σταματήσω τις φωνές
Τα ουρλιαχτά να πνίξω

Αν μπορούσα να σκίσω
Το σκοινί που σε κλέβει
Και ζωή να μεταγγίσω
Στο σόμα που γέρνει

Αν μπορούσα να πάρω
Τη μορφή της ζωής σου
Ουράνιο τόξο να γίνω
Της χθεσινής βροχής σου

Και αν εσύ με σκεφτόσουν
Προτού φύγεις ταξίδι
Σε μέρη και χώρες
Που έχουν πάει άλλοι ήδη

Τότε το κορμί αυτό
Που κρατάω εγώ στα χέρια
Θα είχε ακόμα αναπνοή
Και όχι θέση στα αστέρια.

Σάββατο 31 Ιουλίου 2010

Παρασκευή 2 Ιουλίου 2010

άτιτλο*



Το μέλλον δεν με τρομάζει.
Μια νύχτα μου έδειξε το σκληρό του πρόσωπο
και έκτοτε το έχω συνηθίσει.

Νιώθω τυχερή και άτυχη

Πόσο χαίρομαι γι' αυτά που έχω ζήσει .
Απέραντη δύναμη νιώθω μέσα μου 
απ' την αγάπη που έχω προσφέρει και έχω δεχτεί.

Πόσο λυπάμαι για ό,τι έχω χάσει και έχω πληγωθεί.
Απέραντη πίκρα έχω νιώσει απ' την αδικία της ζωής.

Δεν έχω εχθρούς,
 εγώ έχω συνοδοιπόρους.

  Νιώθω τυχερή και άτυχη.
    Αδύνατον να γράψω τι νιώθουν άλλοι ...

                         

Σάββατο 26 Ιουνίου 2010

Η τύχη δεν σ' αγαπάει


Η τύχη δεν σ' αγαπάει.
Μόλις της δείξεις ότι την εμπιστεύεσαι σε κάνει ότι θέλει
και της αρέσει να σε χρησιμοποιεί.

Η τύχη δεν νιώθει, δεν πονά, δεν αισθάνεται.
Εμείς οι άνθρωποι φτιάξαμε αυτή τη λέξη για ν' αποδίδουμε κάπου τα μικρά συμβάντα.

Αν πιστεύεις σ' αυτή δεν πρέπει ποτέ να της το δείξεις,
γιατί θα σου πάρει κάτι που έχεις και αγαπάς ή δεν θα σου δώσει κάτι που θέλεις.
Αν πάλι, αδιαφορείς για την έννοια της και δεν την θες στη ζωή σου, 
αυτή θα έρθει από μόνη της, ακάλεστη και ελκυστική...

Εγώ, εσύ, εμείς, όλοι 
γινόμαστε πιόνια της.

Γιατί  δεν μπορώ να της αντισταθώ
              δεν μπορείς να της αντισταθείς
            δεν μπορούμε, δεν μπορούν...

Ακούει τη φωνή της ψυχής μου και κάθε φορά που λέω από μέσα μου τι θέλω,
αυτή κάνει τα βρώμικα κόλπα της και μου χαλάει το όνειρο.

Είναι κλέφτρα η τύχη
και εμείς τα θύματά της.

Κυριακή 6 Ιουνίου 2010

Πεταμένο γράμμα

Δεν θα μιλήσω για μίση και για αγάπες.

Δεν θα θίξω ανάγκες και δεν θα προσβάλλω προσευχές.

Θα αραδιάσω κάποιες λέξεις στο χαρτί 
και αυτές θα πάρουν το δρόμο τους

θα ξέρουν ποια είναι η θέση τους.

Τα σημεία στίξης θα πετούν πάνω απ'το γραπτό μου,
και σαν πουλιά που πυροβολούνται στον αέρα,
θα πέφτουνε και θα χωρίζουν τις προτάσεις.

Θα σου γράψω:

Τι λόγια μου αξίζουν;
και ποιά εσύ προτιμάς;

ένα άτομο σαν όλα τα άλλα είμαι
ένα άτομο με λάθη και ελπίδες πολλές.

Τρίτη 1 Ιουνίου 2010

Mόνο φωνή ...

Μου αρέσει να σ' ακούω να μιλάς.
Μπορείς να μου πεις για ιστορίες που δεν έζησες ποτέ.

Παραμύθια και αλήθειες,
δεν με νοιάζει
αρκεί να σ' ακούω να μου μιλάς.

Πες μου για ψυχές
χρώματα και  συντριβές

Μίλησε μου για έρωτες, φιλίες
αλλά αν θες
και για χαμένες στιγμές.

Πες μου για εσένα.

Άσε με να ταξιδέψω
με τη χροιά της φωνής σου.

Να σταματάει ο χρόνος
και εγώ να σε ακούω

Να ανοίγει η γη στη μέση 
και εγώ να κρατιέμαι απ' την χροιά σου.

 Και συνεχίζω να ακολουθώ
το επι βοής κάλεσμά σου.

Για φαντάσου,
έτσι υπάρχω και ζω

Ξεδιψάω ακούγοντας αυτή τη φωνή

Κοιμάμαι βλέποντας τα χείλη που σχηματίζουν
τις μυστικές σου λέξεις.

Για φαντάσου,
όλα όσα αγαπώ.

Παρασκευή 7 Μαΐου 2010

Δεν θέλω να σ'αγαπήσω


Δεν θέλω να σ’ αγαπήσω, 
ο,τι αγαπώ μου το παίρνει ο χρόνος. 

Είναι εγωιστής και βίαιος. 

Ζηλεύει τη χαρά μου  
και φυλακίζει την ελπίδα μου. 

Μοχθεί το γέλιο μου 

και σημαδεύει τη ζωή μου. 

Δεν μπορώ να τον κοροϊδέψω. 

Τον βρίσκω μπροστά μου σε κάθε βήμα. 

Είμαι μόνη και μάχομαι με την παντοδυναμία του. 


Προσπαθώ να τον πολεμήσω 

μα αυτός ήδη με έχει χτυπήσει. 

Προσπαθώ να τον αφοπλίσω 

μα αυτός ακόμα και το φύλλο το κάνει μαχαίρι. 

Δεν μπορώ να σ’ αγαπήσω, 

ό,τι έχω ανάγκη μου το σκοτώνει ο χρόνος. 

Άκουσε με σου λέω! 


Δεν μπορώ να σ’ αγαπήσω. 


Φοβάμαι πως θα με νικήσει πάλι.

Παρασκευή 16 Απριλίου 2010

Εσύ

Σε λυπάμαι
και δεν δείχνω κατανόηση,
γιατί ποτέ δεν ήσουν ο εαυτός σου.

Κάθε μέρα γνώριζα
ένα νέο πρόσωπο,
εσένα.

Η καρδιά;
Διχασμένη.
Απροσάρμοστη και άτολμη.
Χαμένη σε μπυραρίες με γυναίκες γυμνές.

Η αλήθεια σου;
Πάλι καλά που θυμήθηκες
και αυτή τη λέξη.

Μα, δεν θα σου απαντήσω,
θα σ' αφήσω να σκεφτείς
από μόνος σου.

Ότι δεν είναι αληθινό καταστρέφεται
ξεχνιέται στο πέρασμα του χρόνου.

Έτσι είσαι εσύ και οι ιδέες σου.

Κάπως έτσι θα ήμουν και εγώ.
Μα άλλαξα δρόμο.

Το αλκοόλ είναι ο αισθηματισμός σου.
Το γυμνό, η σεμνότητά σου.
Και ο χαρακτήρας σου, ένα τσαλακωμένο χαρτί.

σε πυροβολώ...

Τετάρτη 7 Απριλίου 2010

Φυλακισμένη ψυχή

Δεν την άφηναν ν’ αναπνεύσει
για πολύ καιρό


Την είχαν φυλακίσει
και της πρόσφεραν μόνο νερό,
να ξεχνάει τη δίψα της
για να μην έλεγε όσα ήξερε.

Δεν την άφηναν να εκφραστεί
και η αλήθεια τόλμησε να πει
όλα όσα γνώριζε

και ο κόσμος αγνοούσε.


Έλεγε :
Όσες εποχές και αν περάσουν
όσα φρούτα και αν γευτούμε
τόσα πιο πολλά θα ξέρουμε

και μπορεί να μην υποφέρουμε
όταν την αλήθεια
μέσ’ τα μάτια αντικρίσουμε.

Ίσως εκείνα τα λόγια
να μην σήμαιναν για εσένα πολλά

Ίσως πάλι να έκρυβαν
όλη την πραγματικότητα μέσα τους.

Δεν βγήκαν με χαρά απ’ την καρδιά
παρά με μαράζι και πικρία.


Δύστυχη αλήθεια,
στέρεψες με τόση ασάφεια.


Ήσουν γλυκιά και παράλληλα πικρή


Έλεγες :
Όσες εποχές και αν περάσουν
όσα φρούτα και αν γευτούμε
τόσα πιο πολλά θα ξέρουμε
και μπορεί να μην υποφέρουμε
όταν την αλήθεια
μέσ’ τα μάτια αντικρίσουμε.



Σάββατο 6 Μαρτίου 2010

Πόσο σε θέλω


Ως τον ουρανό σε θέλω
Ως εκεί που κατοικούν τα σύννεφα
Ως εκεί που αγκαλιάζουν οι ψυχές όσων αγαπούσα και αγαπώ
Ως εκεί που θα με στείλεις το βράδυ
Ως τη γειτονιά των αστεριών σε θέλω

Ως το κέντρο της γης σε θέλω
Ως εκεί απ' όπου πηγάζουν όλα
Ως εκεί που αγκαλιάζουν τα κορμιά όσων αγαπούσα και αγαπώ
Ως εκεί που θα με βρεις το πρωί
Ως τη γειτονιά του Άδη σε θέλω

Ως εκεί που φτάνει η αγάπη
Ως εκεί που κλαίει η αλήθεια
Ως εκεί που λήγει ο πόνος σε θέλω

Ως εκεί που νιώθω οτι ζω
Ως το τέλος του κόσμου
Ως τη μέρα που θα συναντηθούμε σε θέλω
Ως τον ουρανό

Τόσο σε θέλω.

Πέμπτη 25 Φεβρουαρίου 2010

Σου αφιερώνω το κόκκινο μου

Η τύχη σου
δεν με αγάπησε


Η ζωή σου
με κρατάει μακριά


Τα όνειρά σου όμως
κάποιες νύχτες μ’ έβρισκαν


Βλέπεις, κάνουν αυτό που θέλουν
χωρίς αναστολές και σκέψεις.


Το υποσυνείδητο σου,
ιππότης της ψυχής σου.


Ότι μισείς το μαχαιρώνει
και ό,τι ζητάς,
το φέρνει κοντά σου.


Ο ιππότης σου
άφησε να περάσει από τις πύλες της καρδιάς σου,
μια μικρή μορφή


Ήξερε ότι δεν υπήρχε περίπτωση να σε πολεμήσω.


Κόκκινο ήθελα μόνο να βάλω στη ζωή σου.


Ακόμα θέλω.


Πέρασα και από άλλα κάστρα
μα δεν άξιζαν τούτο το χρώμα,
γιατί ήταν φτιαγμένα από άμμο.


Τρεις φορές με πέταξες ψυχρά
και δύο με μίσησες


Τρεις φορές σ’ αγάπησα ανεκπλήρωτα
και δύο σε ένιωσα


Άνοιξε για άλλη μια φορά
τις πύλες της καρδιάς σου.


Δώσε μου ένα λεπτό,
θέλω κάτι να σου πω.

Σάββατο 20 Φεβρουαρίου 2010

from my love...

Oι δεσμοί που μας ενώνουν
πολλές φορές είναι ακατανόητοι.
Μας ενώνουν ακόμα και όταν
θεωρούμε ότι θα έπρεπε να σπάσουν.
Το γιατί είναι απλό.
Γιατί κάποιοι δεσμοί απλά πρέπει να υπάρχουν.

Ας τους άλλους να λένε.
Μόνο εμείς ξέρουμε πως αλλάζει
πρόσωπα η θλίψη.




~  I won't go down by myself,
     i go down with my friend  ~

Παρασκευή 19 Φεβρουαρίου 2010

Ξέρεις το όνομα μου;


Σε μαθαίνω κάθε μέρα όλο και πιο πολύ.
Σε βλέπω και βγάζω με τα μάτια μου φωτογραφίες,
αποθηκεύω το βλέμμα σου.

Η ψυχή μου, άβυσσος.


Ούτε καν εγώ δεν ξέρω τι θέλω,
μα ψάχνω μέσα μου.


Ούτε εσύ ξέρεις.
Βάζεις τα ακουστικά και χάνεσαι μέσα σε στίχους.
Σε παρασύρουν, δεν το βλέπεις;
Το βλέπεις και το ξέρεις.
Θέλεις να χάνεσαι μέσα στις μουσικές, γιατί έτσι νιώθεις καλά.
Κάποιες φορές σε χαλαρώνει και άλλες ανατινάζει τον εσωτερικό σου κόσμο.


Έχω κλέψει μια λέξη απ' το στόμα σου
και δύο από το μυαλό σου.
Κράτησα το ''εγώ'' σου και τα συναισθήματα.


Έκαψα τις νύχτες και τις έκανα μέρες,
γιατί σου αρέσει ο ήλιος.


Μα μια μέρα που μέθυσα,
έριξα στάχτη σε όλα.


Γιατί;
Ποιος φταίει;


Γιατί χαλάρωσα και έκανα το δικό μου.
Γιατί με πίκρανες και μαύρισε το κόκκινο μου.
Γιατί δεν άντεξα άλλο να ανάβω φωτιές και έδωσα ένα τέλος.


Ίσως να φταίω εγώ.
Είμαι παρορμητική, το ξέρω.
Αλλά εμένα δεν με κατάλαβες ποτέ.


Δεν προσπάθησες,
γιατί μάλλον δεν θα ήθελες.


Τουλάχιστον ξέρεις το όνομά μου.


Δεν γνωρίζεις τον τρόπο που ταξιδεύω στις αισθήσεις.
Δεν ξέρεις τι έχω πει για εσένα.
Με βλέπεις να υπάρχω, να γελώ.
Όμως δεν βλέπεις τι φωνάζω μέσα μου.
Κραυγάζω, άκουσε με.


Και αν ακόμα δεν ενδιαφέρεσαι να κάνεις κάτι τέτοιο,
τουλάχιστον ξέρεις το όνομα μου.


Πες το μου σιγά στο αυτί
και άσε με σ΄αυτή τη σκηνή
να φιλώ τα μάτια που αγαπώ.

Παρασκευή 22 Ιανουαρίου 2010

Aknowledgement

Someone told me that if i let him decide
i will find my self swimming in the darkest ocean.
So now that i' m there, does it mean he right?
Did i let him decide?

Cause all my suns have axes going through them
and all my circles are split in half.

And they fly.
Approach and then fly away.

You should know
sometimes, fumes are stronger than our itself

I just thought you should know
before you repeat.

Πέμπτη 21 Ιανουαρίου 2010

εγώ και ο εαυτός μου



Έχω παράξενο χαρακτήρα. Όταν μου επιβάλουν κάτι, εγώ γελάω.
Τους γελοιοποιώ μέσα μου. Ενώ θέλω να βρίσω και να φωνάξω, δεν το κάνω.
Μένω ακίνητη και χαμογελώ, λες και θέλω τα νεύρα που μου έχουν δημιουργηθεί εξαιτίας τους, να τ' αφήσω στα χείλη μου και σαν θανατηφόρα βέλη να τους τα πετώ.

Μου είναι αδύνατον να δεχτώ κάποια πράγματα. Μπορεί τα γεγονότα να με αναγκάζουν κάποιες φορές να αλλάζω τροχιά και να με βγάζουν εκτός ελέγχου.

Μην βιαστείς να βγάλεις συμπεράσματα από αυτά τα λόγια μου...
Νιώθω πιεσμένη.
Κάθε πίεση και ένας κόμπος στη ψυχή μου.
Κάθε κόμπος και ένα πλαστό χαμόγελο.

Κυριακή 3 Ιανουαρίου 2010

~ Κάτι σαν φιλοσοφίες ~

- Ερώτημα βασικό: ποιος μπορεί να μας καταλάβει;
- Όσο ο άνθρωπος αναγνωρίζει μόνο τον εαυτό, τότε δεν υφίσταται ηθική. Το να μπαίνει στη θέση του άλλου είναι η κίνηση που εκφράζεται στις διασημότερες ηθικές παραινέσεις. Δύσκολο πολύ, όμως όχι αδύνατο. Μόνο έτσι μπορεί να υπάρξει πραγματικός διάλογος και όχι παράλληλοι μονότονοι μονόλογοι.
- Και η ζωή μας χωρίζεται;
- Από τη μια η ρητορεία, το συναίσθημα, το πάθος, η φόρτιση.
Από την άλλη η ψύχραιμη ανάλυση, η γνώση, ο ορθός λόγος.
- Πώς μπορείς να μιλάς τόσο αντικειμενικά;
- Ο καθένας ψάχνει να βρει την ουσία της ύπαρξής του. Το σημαντικό είναι να δει κάποια στιγμή πως το πνεύμα του κοστίζει ποιο πολλά απ’ όσα αιπενεβεται. Έτσι λοιπόν μπορεί μέσα σου να γίνεται πόλεμος αλλά δεν πρέπει να αφήνεις τη μάχη σε άλλα χέρια. Κάποια στιγμή η ειρήνη θα έρθει από μόνη της.
- Δεν σε καταλαβαίνω για ποιο πόλεμο μιλάς;
- Ανάμεσα στην ηθική και το πάθος. Ξέρεις πως και τα δύο εμπλέκονται παντού. Όμως το ένα προσπαθεί να επιβληθεί στο άλλο. Έχω ακούσει πολλές θεωρίες περί αυτών και δηλώνω πως είναι ανώφελο να προσπαθείς να δημιουργήσεις ηρεμία εκεί που θέλεις να φωνάξεις και ένταση εκεί που αναζητάς σιωπή. Γι’ αυτό και η ηθική είναι πλήγμα για το πάθος και αυτό με τη σειρά του την αμαρτάνει.
- Ας πούμε ότι κατάλαβα. Είναι λοιπόν δύσκολο να διαλέγεις ανάμεσα σε δύο πράγματα που τα χρειάζεσαι το ίδιο-μα προσπαθείς να τα ισορροπήσεις- και ακόμα πιο δύσκολο να μπεις στη θέση του άλλου και ν’ ακούσεις τις σκέψεις του. Σωστά; Μήπως όμως όλο αυτό είναι η μαγεία του πολέμου ανάμεσα στη ηθική και το πάθος;
- Κανένας πόλεμος δεν προξένησε ευτυχία σε κανένα. Σ’ αυτή τη μάχη δεν χύνεται αίμα, ούτε μένεις ορφανός αλλά μαθαίνεις να προσφέρεις και να προσπαθείς για κάτι που σ’ ευχαριστεί, χωρίς να γίνεσαι κτήνος αλλά αγαπητός.
- Εσύ τι κάνεις απ’ όλα αυτά;
- Οι άνθρωποι ενθουσιάζονται να δίνουν στους άλλους εκείνο που χρειάζονται περισσότερο οι ίδιοι. Έτσι και εγώ.
- Παντού υπάρχει μια αντίθεση. Ακόμη, έχω παρατηρήσει ότι η αληθινή ομορφιά τελειώνει εκεί που αρχίζει η έκφραση της πνευματικότητας.
- Το ίδιο το πνεύμα είναι απ’ τη φύση του μια υπερβολή και καταστρέφει κάθε αρμονία σ’ ένα πρόσωπο, δεν παύει όμως να έλκει και να σε προκαλεί να το βλέπεις!
- Όντως το έχω παρατηρήσει αυτό στον εαυτό μου. Έχεις δίκιο, μαγνητίζομαι από κάτι τέτοια. Μου αρέσει αυτή η εξέλιξη.
- Είναι λογικό. Εξάλλου ό,τι μας προκαλεί έστω και λίγο ενδιαφέρον, μας επηρεάζει.

Αν και δεν είναι τίποτα το σοφό να σκέφτεσαι όταν είσαι μόνος, μπορεί να σε καλλιεργήσουν οι σκέψεις σου. Και ακόμα καλύτερα να βάλεις τον εαυτό σου να βρίσκεται σε όποια μεριά της μάχης θέλεις … Σκέψου απλώς πως ο αυτοακρωτηριασμός των αγρίων επιβιώνει τραγικά μέσα στην αυταπάρνηση που φθείρει τις ζωές μας. Τιμωρούμαστε για τις αρνήσεις μας. Κάθε φορά που πολεμάμε να καταπνίξουμε , μένει κρυμμένη και δουλεύει μέσα στο μυαλό και μας δηλητηριάζει. Ο μόνος τρόπος να ξεφορτωθείς έναν πειρασμό είναι να ενδώσεις σ’ αυτόν. Αν του αντισταθείς η ψυχή σου θα αρρωστήσει απ’ τη λαχτάρα για τα πράγματα που η ίδια απαγόρεψε στον εαυτό της, απ΄ την επιθυμία για όσα οι τερατώδεις νόμοι της έχουν κηρύξει ως τερατώδη και παράνομα. Κάποιος είχε πει κάποτε πως «τα πιο σημαντικά γεγονότα του κόσμου συντελούνται μέσα στο μυαλό». Στο μυαλό λοιπόν και μόνο σ’ αυτό γίνονται οι μεγαλύτερες αμαρτίες του κόσμου.

- Αποφάσισα.

Φόρμα επικοινωνίας

Όνομα

Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο *

Μήνυμα *

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...