- Ερώτημα βασικό: ποιος μπορεί να μας καταλάβει;
- Όσο ο άνθρωπος αναγνωρίζει μόνο τον εαυτό, τότε δεν υφίσταται ηθική. Το να μπαίνει στη θέση του άλλου είναι η κίνηση που εκφράζεται στις διασημότερες ηθικές παραινέσεις. Δύσκολο πολύ, όμως όχι αδύνατο. Μόνο έτσι μπορεί να υπάρξει πραγματικός διάλογος και όχι παράλληλοι μονότονοι μονόλογοι.
- Και η ζωή μας χωρίζεται;
- Από τη μια η ρητορεία, το συναίσθημα, το πάθος, η φόρτιση.
Από την άλλη η ψύχραιμη ανάλυση, η γνώση, ο ορθός λόγος.
- Πώς μπορείς να μιλάς τόσο αντικειμενικά;
- Ο καθένας ψάχνει να βρει την ουσία της ύπαρξής του. Το σημαντικό είναι να δει κάποια στιγμή πως το πνεύμα του κοστίζει ποιο πολλά απ’ όσα αιπενεβεται. Έτσι λοιπόν μπορεί μέσα σου να γίνεται πόλεμος αλλά δεν πρέπει να αφήνεις τη μάχη σε άλλα χέρια. Κάποια στιγμή η ειρήνη θα έρθει από μόνη της.
- Δεν σε καταλαβαίνω για ποιο πόλεμο μιλάς;
- Ανάμεσα στην ηθική και το πάθος. Ξέρεις πως και τα δύο εμπλέκονται παντού. Όμως το ένα προσπαθεί να επιβληθεί στο άλλο. Έχω ακούσει πολλές θεωρίες περί αυτών και δηλώνω πως είναι ανώφελο να προσπαθείς να δημιουργήσεις ηρεμία εκεί που θέλεις να φωνάξεις και ένταση εκεί που αναζητάς σιωπή. Γι’ αυτό και η ηθική είναι πλήγμα για το πάθος και αυτό με τη σειρά του την αμαρτάνει.
- Ας πούμε ότι κατάλαβα. Είναι λοιπόν δύσκολο να διαλέγεις ανάμεσα σε δύο πράγματα που τα χρειάζεσαι το ίδιο-μα προσπαθείς να τα ισορροπήσεις- και ακόμα πιο δύσκολο να μπεις στη θέση του άλλου και ν’ ακούσεις τις σκέψεις του. Σωστά; Μήπως όμως όλο αυτό είναι η μαγεία του πολέμου ανάμεσα στη ηθική και το πάθος;
- Κανένας πόλεμος δεν προξένησε ευτυχία σε κανένα. Σ’ αυτή τη μάχη δεν χύνεται αίμα, ούτε μένεις ορφανός αλλά μαθαίνεις να προσφέρεις και να προσπαθείς για κάτι που σ’ ευχαριστεί, χωρίς να γίνεσαι κτήνος αλλά αγαπητός.
- Εσύ τι κάνεις απ’ όλα αυτά;
- Οι άνθρωποι ενθουσιάζονται να δίνουν στους άλλους εκείνο που χρειάζονται περισσότερο οι ίδιοι. Έτσι και εγώ.
- Παντού υπάρχει μια αντίθεση. Ακόμη, έχω παρατηρήσει ότι η αληθινή ομορφιά τελειώνει εκεί που αρχίζει η έκφραση της πνευματικότητας.
- Το ίδιο το πνεύμα είναι απ’ τη φύση του μια υπερβολή και καταστρέφει κάθε αρμονία σ’ ένα πρόσωπο, δεν παύει όμως να έλκει και να σε προκαλεί να το βλέπεις!
- Όντως το έχω παρατηρήσει αυτό στον εαυτό μου. Έχεις δίκιο, μαγνητίζομαι από κάτι τέτοια. Μου αρέσει αυτή η εξέλιξη.
- Είναι λογικό. Εξάλλου ό,τι μας προκαλεί έστω και λίγο ενδιαφέρον, μας επηρεάζει.
Αν και δεν είναι τίποτα το σοφό να σκέφτεσαι όταν είσαι μόνος, μπορεί να σε καλλιεργήσουν οι σκέψεις σου. Και ακόμα καλύτερα να βάλεις τον εαυτό σου να βρίσκεται σε όποια μεριά της μάχης θέλεις … Σκέψου απλώς πως ο αυτοακρωτηριασμός των αγρίων επιβιώνει τραγικά μέσα στην αυταπάρνηση που φθείρει τις ζωές μας. Τιμωρούμαστε για τις αρνήσεις μας. Κάθε φορά που πολεμάμε να καταπνίξουμε , μένει κρυμμένη και δουλεύει μέσα στο μυαλό και μας δηλητηριάζει. Ο μόνος τρόπος να ξεφορτωθείς έναν πειρασμό είναι να ενδώσεις σ’ αυτόν. Αν του αντισταθείς η ψυχή σου θα αρρωστήσει απ’ τη λαχτάρα για τα πράγματα που η ίδια απαγόρεψε στον εαυτό της, απ΄ την επιθυμία για όσα οι τερατώδεις νόμοι της έχουν κηρύξει ως τερατώδη και παράνομα. Κάποιος είχε πει κάποτε πως «τα πιο σημαντικά γεγονότα του κόσμου συντελούνται μέσα στο μυαλό». Στο μυαλό λοιπόν και μόνο σ’ αυτό γίνονται οι μεγαλύτερες αμαρτίες του κόσμου.
- Αποφάσισα.
