Σε μαθαίνω κάθε μέρα όλο και πιο πολύ.
Σε βλέπω και βγάζω με τα μάτια μου φωτογραφίες,
αποθηκεύω το βλέμμα σου.
Η ψυχή μου, άβυσσος.
Ούτε καν εγώ δεν ξέρω τι θέλω,
μα ψάχνω μέσα μου.
Ούτε εσύ ξέρεις.
Βάζεις τα ακουστικά και χάνεσαι μέσα σε στίχους.
Σε παρασύρουν, δεν το βλέπεις;
Το βλέπεις και το ξέρεις.
Θέλεις να χάνεσαι μέσα στις μουσικές, γιατί έτσι νιώθεις καλά.
Κάποιες φορές σε χαλαρώνει και άλλες ανατινάζει τον εσωτερικό σου κόσμο.
Έχω κλέψει μια λέξη απ' το στόμα σου
και δύο από το μυαλό σου.
Κράτησα το ''εγώ'' σου και τα συναισθήματα.
Έκαψα τις νύχτες και τις έκανα μέρες,
γιατί σου αρέσει ο ήλιος.
Μα μια μέρα που μέθυσα,
έριξα στάχτη σε όλα.
Γιατί;
Ποιος φταίει;
Γιατί χαλάρωσα και έκανα το δικό μου.
Γιατί με πίκρανες και μαύρισε το κόκκινο μου.
Γιατί δεν άντεξα άλλο να ανάβω φωτιές και έδωσα ένα τέλος.
Ίσως να φταίω εγώ.
Είμαι παρορμητική, το ξέρω.
Αλλά εμένα δεν με κατάλαβες ποτέ.
Δεν προσπάθησες,
γιατί μάλλον δεν θα ήθελες.
Τουλάχιστον ξέρεις το όνομά μου.
Δεν γνωρίζεις τον τρόπο που ταξιδεύω στις αισθήσεις.
Δεν ξέρεις τι έχω πει για εσένα.
Με βλέπεις να υπάρχω, να γελώ.
Όμως δεν βλέπεις τι φωνάζω μέσα μου.
Κραυγάζω, άκουσε με.
Και αν ακόμα δεν ενδιαφέρεσαι να κάνεις κάτι τέτοιο,
τουλάχιστον ξέρεις το όνομα μου.
Πες το μου σιγά στο αυτί
και άσε με σ΄αυτή τη σκηνή
να φιλώ τα μάτια που αγαπώ.
