Καλημέρα κόσμε

Μέσα στην μελένια αυγή,

ξυπνάει ο κόσμος.

Χρυσές ακτίνες φωτός

και ένα χασμουρητό.

Κάποιοι νυστάζουν ακόμα

και άλλοι έχουν ήδη σηκωθεί.

Πληθείτε στο πρόσωπο και στο στόμα.

Καθαρή μορφή και ανθρώπινη φωνή.

Δεν με συγχωρώ

Γιατί σταμάτησα να πιστεύω στον έρωτα; Ποια ήταν αυτή η αρρωστημένη αιτία που με οδήγησε εδώ; Νιώθω οτι προδόθηκα από τα ίδια μου τα συναισθήματα! Εξαπάτησα τον εαυτό μου βλέποντας τα υγρά μάτια μου στον καθρέφτη. Αφού ήξερα πως ο έρωτας είναι κάτι δυνατό από μόνος του, δεν έπρεπε να πιστέψω στην εξέλιξη.
Όπως αρχίζει ο έρωτας, έτσι συνεχίζει και με αυτόν τον τρόπο τελειώνει! Νιώθω τόσο κάθετα και σκληρά  τα λόγια μου, που μου σκίζουν τη γλώσσα. Το βλέμμα θολό και το μυαλό να ψάχνει λύσεις για αυτό που είναι ήδη γραφτό.
Δεν έπρεπε να παρασυρθώ από τις ανέμελες σκέψεις. Αυτές χάνονται με το πέρασμα του χρόνου. Τις πράξεις μου τώρα τι να τις κάνω;
Δεν κρύβονται, δεν ξεχνιούνται, δεν τις συγχωρώ...
Ο έρωτας θα γεννηθεί και αύριο, θα έχει δυνατό χτύπο και θα σε κάνει θηρίο για αγάπη. Έχε τα μάτια σου ανοιχτά!
Μην ακολουθείς τα ήσυχα μονοπάτια, άμα δεν τον ακούσεις, δεν πρόκειται ποτέ να δεις τον καταρράκτη.

Μετανιώνω

Αλλάζουν οι στιγμές μέσα σε δευτερόλεπτα!
Τη μια νιώθω χαρούμενη
και την άλλη προσγειώνομαι στην ωμή πραγματικότητα.


Γιατί αλλάζουν τόσο γρήγορα οι στιγμές;
Τη μια νιώθω μοναδική
και την άλλη ένα κορμί που εκπληρώνει πόθους.


Η μαγεία δεν υπήρξε ποτέ και ούτε θα υπάρξει.
Πάντα μόνη θα πρέπει να την φτιάχνω,
ενώ στο επόμενο λεπτό θα μου την καταστρέφουν.


Άμα χαρώ τώρα
θα πικραθώ μετά.
Θέλω να χαρώ, μα θα πονέσω μετά.


Όσο και αν υπόσχομαι στον εαυτό μου ότι δεν θα ονειρευτώ,
όταν έρχεται η στιγμή παραδίνομαι και αυτό είναι το μειονέκτημα μου.


Το ευαίσθητο σημείο μου και μια Ιθάκη.
Το ευαίσθητο σημείο μου και μια ακόμα απογοήτευση!


Είναι μέρες που θέλω να φύγω από το γλυκό κεντρί σου
και άλλες που μου λείπεις,
μα συνήθως όταν είμαι κοντά σου
πονάω.

Μου λείπεις

Έχω πέντε μέρες να σ' αγγίξω,

χρειάζομαι την αγκαλιά σου.

Εσύ ξέρεις πότε αναζητώ τη σιωπή

και με παίρνεις μόνο αγκαλιά.

Μου λείπεις.

Δεν είμαστε άτυχοι

όχι, δεν το πιστεύω αυτό

όμως η ατυχία πέρασε αυτόν τον καιρό και από εμάς

Θέλησε να μας χαλάσει τα ζαχαρένια σχέδια μας

και το κατάφερε.

Έκανα υπομονή μέχρι τώρα.

Πλέον δεν θα αντέξω άμα δεν σε δω.

Μου λείπεις σου λέω!

Γελάς γιατί σου αρέσει να τ' ακούς,

όμως εγώ στεναχωριέμαι και δεν στο δείχνω.

Έχεις ήδη πολλά να σ' απασχολούν.

Μου λείπει το χάδι σου.

Μου λείπει η μορφή σου.

Και περιμένω τη στιγμή που θα γίνω ξανά δική σου.

Για εμένα

Δεν ξέρω τι ήμουν στην αρχή για εσένα. Ίσως απλά μια μορφή, όταν για κάποιους άλλους ήμουν ο παράδεισος για χρόνια αν και δεν τους άφησα καν να με αγγίξουν.


Όταν έμαθα, όταν τα μάτια μου αντίκρισαν την πίκρα έμεινα όρθια. Δεν τόλμησα να αφήσω τον εαυτό μου να πέσει, κομμάτια να γίνει, στο χώμα να θαφτεί. Είμαι εγωίστρια γιατί δεν θα αφήσω τον εαυτό μου να πονέσει. Το έχει πάθει ήδη αρκετές φορές και έχει αντέξει μέχρι εδώ.


Έτσι λοιπόν όπως μένω σκληρή με το παρελθόν μου, θα μείνω στο παρόν και στο μέλλον.
Πικραίνομαι γιατί αλλιώς έβλεπα τα πράγματα και αλλιώς είναι.
Πικραίνομαι γιατί κάτι με βαραίνει από τα παλιά.


Υπάρχει κάτι που μου ξύνει τις πληγές μου και δεν πρόκειται να δείξω ευαισθησίες. Θα φανώ και πάλι δυνατή...

Καραντίνα

Δεν θέλω να μάθω τίποτα παραπάνω.
Η άγνοια δεν πονά, να το θυμάσαι.


Όσο πιο λίγα μου λες,
τόσο καλύτερα για το παιδικό ακόμα μυαλουδάκι μου.


Μεγαλώνω καθώς  οι μέρες με σπρώχνουν να περάσω το κατώφλι της αντοχής.
Να μπαίνω κάθε τόσο όλο και πιο μέσα σ' ένα φαύλο κύκλο, γεμάτο κυκλώματα και εκτροπές.


Καλύτερα να μην ξέρω τίποτα παραπάνω.
Το σώμα μου δεν αντέχει τα δύσκολα,
φοβάμαι πως μια μέρα θα με παρατήσει και θα εξατμιστεί...

Σε καλωσόρησα ;

Όταν με κοιτάς
νιώθω τη ζεστασιά των ματιών σου.

Όταν με φιλάς,
ο ήλιος ντροπαλός κοκκινίζει
και οι υπόλοιποι απλώς κοιτούν το ηλιοβασίλεμα.

Καλώς ήρθες στη ζωή μου.

Ευχούλες

Όταν ήμουν μικρή ζητούσα

κάτι πλαστικό, ψεύτικο.

Όταν άρχισα να μαθαίνω τις χαρές της ζωής ζητούσα

ό,τι θα μ' έκανε να χαμογελώ.

Και όταν αγάπησα εσένα,

σταμάτησα να ζητώ.

Και όταν αγάπησα εσένα,

ένιωθα πως τον κόσμο όλον τον έχω εγώ.

Το αγόρι της δύσης

Το αγόρι της δύσης
χάνεται στα χρώματα του ήλιου.

Κάτω απ' το καπέλο του

γυαλίζουν δύο μάτια.

Θα σε κάνει να γελάς!

Καθώς θα σου περιγράφει
έρημους τόπους
θα παρατηρείς ένα χαμόγελο
να διαγράφεται στο πρόσωπο του.

Είναι καλό το αγόρι της δύσης,
σου προσφέρει απλόχερα ό,τι ζητήσεις.

Έχει και έναν μεγάλο θησαυρό,
δύσκολα τον χαρίζει

μα εμένα με έχει αφίσει να τον αγγίξω.

Η καρδιά του όμως αξίζει ακόμα πιο πολύ

γιατί με τον ήχο απ΄τα σπιρούνια

χορεύει ρυθμικά.

Είναι έξυπνο το αγόρι της δύσης.

Δεν μπορείς να το ξεγελάσεις

γιατί δεν μιλάει πολύ.

Σκέφτεται καλά την κάθε του κίνηση...

Έχει και όνειρα,

όμως κανείς δεν τα ξέρει.

Τα έχει γραμμένα σ' ένα χαρτί

μέσα στον θησαυρό του.

Δεν πρόκειται να ξεχάσει ποτέ τα όνειρα του,

η μαγεία της ζωής!

Σε απόσταση

Έλα κοντά

μια κίνηση για να σε αγγίξω

είσαι κάτι το παράξενο

που θέλω να ζήσω

στα φιλιά σου να χαθώ,

αυτό μόνο προσπαθώ

η καρδιά μου ξέρει τα πάντα για εσένα

και με παρακινεί να σου μιλώ

όμως εσύ ελάχιστες φορές στάθηκες κοντά μου

από μακριά σε νοιάζομαι

από μακριά σε κοιτάζω

στην αγκαλιά σου θέλω να 'μαι

και τρυφερά να με κοιτάζεις

η φωνή σου να λέει

όσα θέλω να ακούσω

το σώμα σου να μου δίνει

την αγάπη που αναζητώ

θα είμαι και αύριο

ξανά εδώ,

να περιμένω μια κίνηση σου

μα θυμήσου,

είμαι πουλί και ο χειμώνας πλησιάζει.

Εκείνος

Δεν ντρέπομαι να το πω.

Δεν ντρέπομαι να το ομολογήσω.

Ακόμα εκείνον αγαπώ.

Θυμάμαι εκείνα τα μάτια που με έκαναν να κοκκινίζω

καθώς με κοίταζαν τα πρωινά.

Τη γραμμή που σχημάτιζαν τα χείλια

όταν τα βλέμματα συναντιόνταν.

Έτσι έμειναν όλα,

για εμένα δεν υπήρξε τέλος

μια παύση ζούμε τώρα.

Μια μέρα θα γυρίσει ...

Θα φύγω

Θα φύγω,
σου το έχω πει ήδη 
με το βλέμμα μου.


Με πνίγει αυτός ο κόσμος
θα ψάξω να βρω άλλον.


Μην κλαις 
είναι για το καλό μου


αν μ' αγαπάς 
άσε με να φύγω 
δεν νιώθω ελεύθερη πλέον εδώ


έχω εγκλωβιστεί
στον ιστό της λύπης.


Θα φύγω σου λέω 
καλύτερα τώρα 
πριν είναι αργά.


Μόνο άμα θέλεις κάπου κάπου να θυμάσαι 
πως και εγώ πέρασα απ' τη ζωή σου
όπως και άλλα λουλούδια


άνθησα και τώρα φεύγω...

Σφραγίδα τέλους

Ποτέ δεν ξέρεις πότε θα χάσεις κάποιον

Και αν ακόμα είναι γνωστό δεν θέλεις να το δεχτείς.

Είναι βιβλία οι ζωές μας, στα έγκατα της γης.

Κανείς μας δεν μπορεί να τα διαβάσει.

Χαρτιά που ξεχειλίζουν από μέσα τους στιγμές.

Κάποια κιτρινισμένα άλλα ολόλευκα με μια σελίδα μόνο γραμμένη και οι άλλες κενές…

Φοβάμαι να χάνω, πόσο μάλλον όταν δεν το περιμένω ...

Θέλω φως

Ποιος έκλεισε τα φώτα ;

Δεν βλέπω τίποτα.

Μ' ακούει κανείς;

Με πνίγει ο φόβος.

Προς τα που να βηματίσω; 

Μπορεί να πέσω, 

να χτυπήσω και να πονέσω πολύ.

Βρέθηκα ξαφνικά μόνη 

σ' ένα σκοτεινό δωμάτιο.

Φοβάμαι να απλώσω τα χέρια,

μήπως πληγωθώ.

Ανατριχιάζω στην ιδέα

πως δεν ξέρω τι μπορεί να γίνει

με μια μόνο στροφή του σώματος μου.

Ποιος είναι τόσο άκαρδος και με παράτησε εδώ ;

Όποιος και να 'ναι, 

με απογοήτευσε πολύ.

Απέραντη ανάγκη σ' έχω

Μου είπαν για εσένα
τα κύματα

ότι κάποτε μ' αγάπησες

εκείνο το βράδυ
ήμουν ζαλισμένη,
δεν έδωσα σημασία στα λεγόμενα τους.

Τα κύματα χτυπούν στα βράχια και μετά φεύγουν
έτσι και τα λόγια τους
χτύπησαν την πόρτα της καρδιάς μου
και ύστερα χάθηκαν στο βυθό.

Πνίγηκε η ανάσα μου
μέσα σε δυο λέξεις

κι όμως δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνο το βράδυ,
ούτε το κα΄θε βράδυ που μου έλεγες καληνύχτα.

Ζητώ και πάλι την αγκαλιά σου
για φαντάσου,
κάποτε ήμασταν φίλοι.

Τώρα πια είμαστε τόσο κοντά
μα παράλληλα και τόσο μακριά.

Οι καρδιές μας θέλουν να πουν καλημέρα
όμως τα σώματα κάνουν πίσω.

Δεν θέλω να σε αφήσω,
ακόμα και τώρα δεν είναι αργά
για να σου μιλήσω ...

Χίλιες κλωστές

Έμπλεξαν οι ζωές μας,

κουβάρι γίνανε

και πλέκουμε ρούχα μαζί

για τον χειμώνα

Ένα κασκόλ φτιάξαμε

να δενόμαστε από το λαιμό

και να μένουμε αγκαλιά

Θα περάσει και τούτος ο χειμώνας

το κρύο θα γίνει ζέστη

και η αγάπη, έρωτας.

Το λεωφορείο

Είχε χρώμα κιπαρισσί 
λες και είχε σκοπό να χάνεται 
μέσα στο δάσος της ψυχής σου.


Κάποιοι λένε 
πως ακουγόταν μουσική
καθ' όλη τη διαδρομή


λένε επίσης πως οι θέσεις του
μύριζαν γλυκό τριαντάφυλλο.


Θα άνθιζε ηρεμία μέσα στην ψυχή σου
άμα ανέβαινες.


Άγνωστος ο προορισμός του
αλλά ενδιαφέρουσα η διαδρομή.


Είχες την ευκαιρία να δεις
από τα γυαλιστερά του παράθυρα 
όλον τον κόσμο!


Θα μπορούσε να κρατούσε για πάντα 
τούτο το ταξίδι.


Πολλοί φοβήθηκαν να μπουν.
Πολλοί κορόιδεψαν όσους μπήκαν.
Λίγοι κατάλαβαν τον σκοπό που έχουν στη ζωή.


Εγώ τόλμησα και έκοψα εισιτήριο,
το ίδιο και εσύ


εγώ έκατσα δίπλα στο παράθυρο,
και δίπλα μου εσύ


εγώ κοίταζα τον κόσμο και μάθαινα τι θα πει αγάπη,
εσύ μια μύγα σκότωσες πάνω στο τζάμι.


Κοιτούσα την ανατολή του ήλιου.
Κοιτούσες τη σκιά που έχει το μυρμήγκι όταν ο ήλιος βασιλεύει.


Άκουγα το ρυθμό που χτυπούσε η καρδιά σου.
Άκουσες το φρενάρισμα του λεωφορείου
και η μηχανή έσβησε....

Με τα σώματα σε επαφή

Δεν έχω βρει ακόμα πια λέξη να σου πω,
που να κρύβει μέσα της όλα όσα νιώθω.

Μην μ' αφήσεις ούτε στιγμή
απ' τα χέρια σου

μην με βγάζεις από το μυαλό σου.

Βασάνισε με αργά,
να μην χορταίνω τα φιλιά σου.

Με το σώμα
δείξε μου όσα θέλεις να μου πεις

εξάλλου οι λέξεις δεν είναι ικανές να φανερώσουν
όλα όσα θέλεις.

Γι' αυτό πάνε με όπου θέλεις εσύ,
στα πιο μακρινά όνειρα μου!

Μάθε μου πως να βαδίζω
στα κρυφά μονοπάτια της ψυχής σου.

Είμαι σίγουρη ότι μια μέρα θα γίνω δική σου...

Σιωπή

Μη μου πεις λέξη

ίσως να θέλω πολύ να μάθω,

μα καλύτερη είναι η σιωπή.

Με αφήνει να ελπίζω, να ονειρεύομαι.

Φοβάμαι μήπως τα λόγια σου

γίνουν μαχαίρια

και ένα προς ένα θα καρφώνουν

κάθε ελπίδα μου.

Δεν σε μισώ,

ακόμα και αν είσαι ο δολοφόνος της χαράς μου

ό,τι έχω λατρέψει

δεν χάνει ποτέ την αξία σου για εμένα,

δεν γίνεται πότε κακό.

Δεν νιώθω έτοιμη ν' ακούσω

ακόμα και αυτό που θέλω.

Πόσο γεμάτη νιώθω όταν σ' αντικρίζω

που μου είναι αρκετό.

Λένε πως οι πλατωνικοί έρωτες

δεν ξεχνιούνται ποτέ

όμως εγώ νιώθω πως αν σε γνωρίσω καλύτερα

θα γεννηθεί κάτι πιο βαθύ,

πως θα έρθει εκείνη η μέρα που θα νιώθω σίγουρη,

για όσα έχεις να μου πεις

μέχρι που θα ζητώ και άλλα τόσα.

Σ' ένα μικρό δρομάκι

Κάθε φορά που λέω να κάνω ένα βήμα παραπέρα
έρχεσαι εσύ και μου κλείνεις το μάτι.
Όχι, δεν λέω ότι μ' αγαπάς,
μα τη ζωή μου αναστατώνεις.

Λες και σε στέλνει μπροστά μου
κάτι το ανεξήγητο,
για να μου υπενθυμίσει
πως δεν έχω τελειώσει ακόμα μαζί σου.

Δεν άλλαξες τώρα που σε βλέπω ξανά,
τα μάτια σου έχουν την ίδια φωτιά με τότε.

Νόμιζα ότι δε θα σ' έβλεπα ξανά
και αυτό μ' έκανε να σταματήσω να πιστεύω.

Και όλο όταν πάω να κάνω ένα βήμα παραπέρα,
εμφανίζεσαι εμπρός μου.

Διακρίνω αμηχανία,
γρήγορα βλέμματα,
κοφτές κουβέντες.

Καλέ μου,
δε ξέρω τι να σου πω
δε ξέρω από που ν' αρχίσω.

Έτσι είμαστε όλοι μας,
φοβόμαστε να πούμε την αλήθεια
μήπως στο τέλος πληγωθούμε.

Και τι κάνουμε αντί αυτού;
Χαλιναγωγούμε τα θέλω μας και πληγώνουμε την καρδιά μας...

Σε ρωτώ

Πως να κάνουμε διάλογο

άμα εσύ δε μου μιλάς;

Σε κοιτάω και σου θέτω ερωτήματα

αναπάντητα θα μείνουν,

να στοιχειώνουν τη ζωή μου.

Πως να γίνουμε ξένοι

αφού νιώθω αγάπη

και ας μην είσαι εδώ.

Κρύβομαι πίσω από στίχους,

ζωγραφίζω τους τοίχους

για εσένα μιλώ.

Πως να πείσω τον εαυτό μου

ότι δεν σε γνώρισα ποτέ,

αφού ανεξίτηλη έχει μείνει εκείνη η μέρα.

Ένα μικρό μνημείο έγινες

στης μνήμης μου

τα αναπάντητα "γιατί".

Αξίες και Όνειρα

Δύο λέξεις, έντεκα γράμματα και το μονοπάτι μιας ζωής που μόλις αφέθηκες να εξερευνήσεις. Μα ο ενθουσιασμός της νέας αρχής γρήγορα εξατμίζεται όταν αντιλαμβάνεσαι σε πόσο μαύρα νερά κολυμπάς. Και κλείνεις τα μάτια και πέφτεις στα γόνατα και παρακαλάς να γυρίσεις πίσω.

Πίσω, τότε που δεν ήξερες πολλά, γι’ αυτό όλα ήταν εύκολα. Το έχουν πει πολλοί άλλωστε ότι η άγνοια είναι ευτυχία. Παρακαλάς να γυρίσεις πίσω, τότε που ο ρομαντισμός δεν εξαντλούνταν στα όρια μιας νύχτας πάθους και το σ’ αγαπώ είχε διάρκεια μεγαλύτερη. Πίσω, τότε που φλέρταρες με τα μάτια και όχι με σχόλια σε φωτογραφίες. Τότε, που άφηνες τον άλλο να σε ανακαλύψει και δεν του παρουσιαζόσουν με προετοιμασμένες ατάκες, που αλλάζουν αυτό που είσαι αλλά θα τον κάνουν εγγυημένα δικό σου.

Και μετά ανοίγεις τα μάτια και συνειδητοποιείς ότι δε γίνεται να γυρίσεις πίσω. Και τα νερά στα οποία κολυμπάς, μαυρίζουν και βαθαίνουν. Και λίγο πριν βυθιστείς, συνέρχεσαι και ψάχνεις τρόπο να φέρεις το πίσω, εδώ. Και η αναζήτηση αυτή, ξέρεις ότι μπορεί να πάρει χρόνια. Όπως ξέρεις και ότι μπορεί να μη καρποφορήσει. Εάν όμως το καταφέρεις, θα ανοίξεις την πόρτα σε έναν παράδεισο που λόγια δεν μπορούν να περιγράψουν. Και θα στροβιλίζεσαι σε μία δίνη ατέρμονη και ασύγκριτα δυνατή.

Γιατί το γράφω αυτό ακριβώς, δεν ξέρω. Η μάλλον ξέρω. Γράφω γιατί αυτό που ψάχνω, το βρίσκω σε λάθος άτομα. Σε άτομα που για εμένα δεν σημαίνουν πολλά. Οι πράξεις με αγγίζουν, μα οι ψυχές δεν ταυτίζονται. Δεν ξέρω πώς να στο πω.


Να σου χαμογελάω και να φωτίζεσαι, αυτό θέλω. Να με κρατάς από το χέρι και να γελάς. Αυτό.

ανατολή και δύση

Τι σημαίνει χαρά;

Χιλιάδες έννοιες πλημμυρίζουν το μυαλό μου.

Δεν ξέρω πια να διαλέξω.

Τι σημαίνει λύπη;

Με μια και μόνο έκφραση στο πρόσωπο του άλλου,

νιώθεις και εσύ άμα έχει πονέσει.

Ίσως άμα υπήρχε μόνο η χαρά να ήμασταν αχάριστοι και αλαζόνες.

Ίσως άμα υπήρχε μόνο η λύπη, 

οι άνθρωποι θα ήταν τόσο δηλοί 

που θα αυτοκτονούσαν.

Χρειάζεσαι και τα δύο 

και ας μην το ξέρεις.

Μόνο σου εύχομαι,

όσες φορές κι αν λες αντίο

ποτέ να μην υποφέρεις...

Σύντομα μονοπάτια

θέλω τα χείλη σου να μ' αγγίξουν εδώ

και δείχνω τα δικά μου.

θέλω τα χέρια σου να με πιάσουν ολόκληρη 

και να χαθώ μέσα στην αγκαλιά σου.

θέλω η ψυχή σου

να μου φωνάζει 

πως με λατρεύει.

θέλω να είσαι εδώ, κοντά μου

ακόμα και αν τα πάντα γύρω 

μας χωρίζουν.

σε ήθελα,

σε θέλω,

νομίζω πως για πάντα θα σ' αγαπώ.