Σ' ένα μικρό δρομάκι

Κάθε φορά που λέω να κάνω ένα βήμα παραπέρα
έρχεσαι εσύ και μου κλείνεις το μάτι.
Όχι, δεν λέω ότι μ' αγαπάς,
μα τη ζωή μου αναστατώνεις.

Λες και σε στέλνει μπροστά μου
κάτι το ανεξήγητο,
για να μου υπενθυμίσει
πως δεν έχω τελειώσει ακόμα μαζί σου.

Δεν άλλαξες τώρα που σε βλέπω ξανά,
τα μάτια σου έχουν την ίδια φωτιά με τότε.

Νόμιζα ότι δε θα σ' έβλεπα ξανά
και αυτό μ' έκανε να σταματήσω να πιστεύω.

Και όλο όταν πάω να κάνω ένα βήμα παραπέρα,
εμφανίζεσαι εμπρός μου.

Διακρίνω αμηχανία,
γρήγορα βλέμματα,
κοφτές κουβέντες.

Καλέ μου,
δε ξέρω τι να σου πω
δε ξέρω από που ν' αρχίσω.

Έτσι είμαστε όλοι μας,
φοβόμαστε να πούμε την αλήθεια
μήπως στο τέλος πληγωθούμε.

Και τι κάνουμε αντί αυτού;
Χαλιναγωγούμε τα θέλω μας και πληγώνουμε την καρδιά μας...

Σε ρωτώ

Πως να κάνουμε διάλογο

άμα εσύ δε μου μιλάς;

Σε κοιτάω και σου θέτω ερωτήματα

αναπάντητα θα μείνουν,

να στοιχειώνουν τη ζωή μου.

Πως να γίνουμε ξένοι

αφού νιώθω αγάπη

και ας μην είσαι εδώ.

Κρύβομαι πίσω από στίχους,

ζωγραφίζω τους τοίχους

για εσένα μιλώ.

Πως να πείσω τον εαυτό μου

ότι δεν σε γνώρισα ποτέ,

αφού ανεξίτηλη έχει μείνει εκείνη η μέρα.

Ένα μικρό μνημείο έγινες

στης μνήμης μου

τα αναπάντητα "γιατί".

Αξίες και Όνειρα

Δύο λέξεις, έντεκα γράμματα και το μονοπάτι μιας ζωής που μόλις αφέθηκες να εξερευνήσεις. Μα ο ενθουσιασμός της νέας αρχής γρήγορα εξατμίζεται όταν αντιλαμβάνεσαι σε πόσο μαύρα νερά κολυμπάς. Και κλείνεις τα μάτια και πέφτεις στα γόνατα και παρακαλάς να γυρίσεις πίσω.

Πίσω, τότε που δεν ήξερες πολλά, γι’ αυτό όλα ήταν εύκολα. Το έχουν πει πολλοί άλλωστε ότι η άγνοια είναι ευτυχία. Παρακαλάς να γυρίσεις πίσω, τότε που ο ρομαντισμός δεν εξαντλούνταν στα όρια μιας νύχτας πάθους και το σ’ αγαπώ είχε διάρκεια μεγαλύτερη. Πίσω, τότε που φλέρταρες με τα μάτια και όχι με σχόλια σε φωτογραφίες. Τότε, που άφηνες τον άλλο να σε ανακαλύψει και δεν του παρουσιαζόσουν με προετοιμασμένες ατάκες, που αλλάζουν αυτό που είσαι αλλά θα τον κάνουν εγγυημένα δικό σου.

Και μετά ανοίγεις τα μάτια και συνειδητοποιείς ότι δε γίνεται να γυρίσεις πίσω. Και τα νερά στα οποία κολυμπάς, μαυρίζουν και βαθαίνουν. Και λίγο πριν βυθιστείς, συνέρχεσαι και ψάχνεις τρόπο να φέρεις το πίσω, εδώ. Και η αναζήτηση αυτή, ξέρεις ότι μπορεί να πάρει χρόνια. Όπως ξέρεις και ότι μπορεί να μη καρποφορήσει. Εάν όμως το καταφέρεις, θα ανοίξεις την πόρτα σε έναν παράδεισο που λόγια δεν μπορούν να περιγράψουν. Και θα στροβιλίζεσαι σε μία δίνη ατέρμονη και ασύγκριτα δυνατή.

Γιατί το γράφω αυτό ακριβώς, δεν ξέρω. Η μάλλον ξέρω. Γράφω γιατί αυτό που ψάχνω, το βρίσκω σε λάθος άτομα. Σε άτομα που για εμένα δεν σημαίνουν πολλά. Οι πράξεις με αγγίζουν, μα οι ψυχές δεν ταυτίζονται. Δεν ξέρω πώς να στο πω.


Να σου χαμογελάω και να φωτίζεσαι, αυτό θέλω. Να με κρατάς από το χέρι και να γελάς. Αυτό.