Η αγάπη σου πληγή

Αφού με πληγώνεις,

πως μπορώ να τα ξεχάσω όλα;

Τα σημάδια από τις πληγές μου σαν τα βλέπω

πονάω ξανά.

Δεν μπορώ τις φωνές,

με κάνουν κομμάτια.

Μεγαλώνω, πονώ, ξεπερνώ και χαμογελάω.

Έτσι λέω για να κοροϊδεύω τον εαυτό μου.

Λες και κάθομαι δίπλα στη φωτιά με κλειστά τα μάτια,

μα ο καπνός με πνίγει!

Δεν μου αρέσει να βλέπω το πρόσωπο μου στον καθρέφτη

με θλιμμένο βλέμμα.

Και το ξέρω πως ούτε και εσύ το θέλεις.

Κλαίω και μ’ αγκαλιάζεις.

Πονάω και με θεραπεύεις.

Άκουσε με 

σε παρακαλώ, μη φωνάζεις…

Το καυτό σου βλέμμα

Δύο γυναίκες να ερωτευτούν. Τι πιο απλό και τι πιο περίπλοκο…

Σου είχα πει « όλα ή τίποτα μαζί σου »  μα εσύ απλά ζούσες για τη στιγμή. Δεν θα θυσίαζα κάτι ουσιαστικό και βαθύ απλά να έρθουμε για μια φορά σε επαφή. Δεν μπορώ όταν σε θυμάμαι να περνάς από μπροστά μου και να κάνεις πασαρέλα δείχνοντας μου όλα όσα θα ήθελα να χαϊδέψω.  Μου έριξες ένα βλέμμα φωτιά που ακόμα το θυμάμαι. Γελούσες δυνατά για να σε ακούω όταν βρισκόμουν μακριά.

Και μετά άρχισες να αδιαφορείς.

Με σκότωνες γλυκά με αυτή την συμπεριφορά σου.

Δεν μιλούσες ή μάλλον δεν ήθελες να μιλήσεις για εμάς.

 Ήταν πληγή αυτό για εμένα. Μαχαίρι στο στήθος μου η απώλεια σου κάποια βράδια, να μου κόβει την ανάσα.

Ήσουν ο πρώτος μου έρωτας, πλατωνικός  μεν  αλλά ήσουν έρωτας.

Και μετά από 10 χρόνια σε συναντώ ξανά. Δεν είχες αλλάξει καθόλου. Ήσουν και πάλι τόσο μαγική!  Ο τρόπος που περνούσες τα δάκτυλα σου μέσα από τα μαλλιά σου, γέρνοντας στο πλάι το λαιμό σου, τόσο δελεαστική πρόσκληση για φιλιά. 

Και παρακαλούσα μέσα μου για άλλη μια φορά όπως και τότε να πάρω μια βαθιά ανάσα μέσα από τα καστανόξανθα μαλλιά σου και άλλη μια τη στιγμή που εξέπνεες  να ρουφούσα την ανάσα σου μέσα μου, όπως έκανα εκείνο το βράδυ.

Προσπαθώντας να σε ξεχάσω έψαξα αλλού να πάω και βρήκα όντως κάποια μέρα μια αγκαλιά που θα ήταν μαζί μου για περισσότερο από κάτι ώρες πάθους. Μα και πάλι το μυαλό μου ακόμα κάπου κάπου  γυρίζει σε εσένα.

Ήρθες από το πουθενά και έφυγες με τον ίδιο τρόπο.

Μετανιωμένη;  Όχι δεν νομίζω… Απλά μπορεί να μην μπορούσες να παραδεχτείς το πόσο με ήθελες και εσύ.

Μου λείπεις ακόμα αφόρητα.

Και θυμάμαι τότε που σιωπηλά κοιτούσα το λακκάκι στο μάγουλο σου όταν γελούσες στους φίλους σου.

Και ακόμα καλύτερα θυμάμαι όταν ήρθαμε πιο κοντά.

Και θα ανέβαινα σκαλί σκαλί με υπομονή μέχρι να αγγίξω ξανά το κορμί σου αρκεί να ήθελες να είσαι μαζί μου.

Να ξέρεις ότι δεν ερωτεύτηκα τα μάτια σου αλλά τον τρόπο που κοιτάς.

(Αληθινή ιστορία αναγνώστριας)

Τώρα

Τώρα που όλα μοιάζουν γκρίζα

και τα παρατούν όλοι.

Τώρα που χρεώνεται η κάθε ανάσα

και σε κοιτούν περίεργα αν γελάς.

Τώρα που φοβάσαι να περπατήσεις

και προσέχεις πριν μιλήσεις.

Τώρα που κοιτάς κάτω

γιατί ο δρόμος μπροστά τελειώνει.

Τώρα που όλα όσα πιστεύεις

έγιναν ανέκδοτα ημέρας

και ο ήλιος που ανατέλλει

δε αρκεί για να ζεσταίνει.

Τώρα ακριβώς βλέπω πιο καθαρά

και γελάω πιο δυνατά

Γιατί το στόμα μου μπορείς να το σφραγίσεις, μα τις σκέψεις μου όχι

και το σπίτι μου μπορείς να το κλέψεις, μα την αγάπη μου όχι

και τα χέρια μου μπορείς να τα δέσεις, μα την ψυχή μου όχι.

Και μπορεί εσύ να μην το καταλαβαίνεις αλλά αν έχω αυτά, έχω τα πάντα.

Δώσε μου έμπνευση

Δεν είμαι από αυτές που ξέρεις.
Εγώ είμαι φωνή και σιωπή μαζί.

Σε καλώ στα υπόγεια της ψυχής μου,
να αρχίσεις από τα βασικά
και μετά σε ουρανοξύστη θα σε ανεβάσω,
να τα δεις όλα από ψηλά.

Αν εξ αρχής σου δώσω πολλά
τότε θα γίνεις κάποιος άλλος, το ξέρω,
θα αλλάξεις...

Όλα σιγά σιγά.
Να νιώθω σιγουριά, να σου προσφέρω και να σου δίνομαι.

Δώσ' μου έμπνευση 
να βρίσκω σκοπό στη μουσική μας.

Δώσ' μου εσένα
να θυμάμαι πόσο ωραία είναι η αίσθηση της λέξεις "ποθώ".

Στα μονοπάτια της ζωής

Δεν στο υπόσχομαι 

μα το ξέρω πως μια μέρα θα σε δω ξανά.

Δρομάκια και στενά 

τα αναπάντητα ερωτήματα μου.

Περπατούσαν και σκαρφάλωναν 

τα συναισθήματα μου.

Κάποιες στιγμές δίσταζα να εκφραστώ και άλλοτε έλεγα τι ένιωθα 

πριν προλάβει η λογική και μου αρπάξει τη μιλιά.

Σε όποιο μονοπάτι τώρα και αν γυρίζεις,

ξέρεις πως η καρδιά ποτέ δεν ξεχνά.

Μπορεί να μην μένουν τα πάντα ανεξίτηλα όμως κάποια σημάδια δεν φεύγουν ποτέ. 

Και γελούσες συνέχεια σε εκείνο το ταξίδι σου.

Και χοροπηδούσα από χαρά στο ίδιο ταξίδι.

Ανεβήκαμε ψηλά και κοιτούσαμε μακριά.

Βλέπαμε το μετά, μόνο που άρχισε να βραδιάζει και ο ουρανός έγινε μαύρος.

Τι μπορείς να δεις τώρα; 

Τίποτα δεν φαίνεται. 

Απλά συνεχίζεις να προχωράς.

Δρομάκι δικό μας δεν χαράξαμε,

σε άλλα περπατήσαμε  να τα θυμάσαι όταν θα περνάς

και να λες ψιθυριστά τα λόγια μου 

"δεν στο υπόσχομαι μα πρέπει να δεχτείς πως δεν θα σε ξεχάσω ποτέ".

Παντού και πουθενά

Τελειώνει και αυτός ο Σεπτέμβρης.
Αφήνει πίσω του χνάρια για να μου θυμίζει τον δρόμο που διάλεξα.
Μπροστά μου λευκό φως, όλες οι πόρτες ανοιχτές περιμένουν να μπω με το δεξί.

Άφησα πολλά πίσω μου για να μου θυμίζουν τι έζησα. Ανοιχτές και κλειστές υποθέσεις, σχέδια.
Στιγμές έντονες. Στιγμές που ήθελα να ξαπλώσω στη μέση του δρόμου και να προκαλέσω την τύχη μου. Στιγμές που δεν χόρτασα ακόμα και ζητώ ξανά και ξανά.
Μέσα σε αυτές τις στιγμές πέρασες και εσύ.

Είσαι εδώ και μακριά.
Είσαι παντού και πουθενά.
Είσαι εσύ και κανένας.

Αυτός ο Σεπτέμβρης είχε πολλές χαρές. Πέρασε όμορφα από μπροστά μου σαν και εσένα. Έκατσε δίπλα μου τόσο καιρό, πάλι σαν και εσένα.

Φτάνει σιγά σιγά η στιγμή να μου πει αντίο. 
Μα εσύ δεν τα παρατάς. 
Δεν θα φύγεις μαζί του.


Είσαι εδώ και μακριά.
Είσαι παντού και πουθενά.
Είσαι εσύ και κανένας.

Και πάνω που τα χνάρια μου τα αφήνω πίσω και προχωρώ, κάτι περνάει μπρος μου και μου χαράσσει δρόμο. Να πάω αριστερά μου δείχνει.

Αντίο θα πω στον Σεπτέμβρη.
Σε εσένα ακόμα δεν ξέρω, ακόμα και αν κάποια στιγμή υποφέρω
θα θυμάμαι πως 


είσαι εδώ και μακριά,
είσαι παντού και πουθενά,
είσαι εσύ και κανένας.

Απόψε

Απόψε, είναι μια από τις λίγες φορές που δεν μπορώ να βγάλω ούτε μια λέξη από μέσα μου.

Απόψε, βλέπω σκιές να περνάνε από δίπλα μου και να μπαίνουν μέσα σ' έναν τοίχο.

Απόψε, έχω ξεχάσει τα όρια μου και ενεργώ με την καρδιά.

Αναμνήσεις  και πίσω από έναν τοίχο εσύ.

Σκυμμένο κεφάλι και τα χέρια στις τσέπες.

Σταγόνα στη θάλασσα του ονείρου, εσύ καθιστός.

Πόσο σου μοιάζει ο αέρας που απόψε με γυροφέρνει.

Είναι διάφανος και παράλληλα έχει φωνή.

Ίσως κάποτε να μου πουν πως ζω ένα όνειρο.

Εκεί ανήκουμε εξάλλου εμείς.

Μόνο εκεί υπάρχει το άπειρο. 

Απόψε, το μυαλό μου παίρνει φωτιά και μου θυμίζει εικόνες και μυρωδιές.

Απόψε, τα έχω όλα και δεν έχω τίποτα.

Απόψε, νιώθω πιο μόνη από ποτέ και παράλληλα το αεράκι σιμά μου προσπαθεί να μου κάνει συντροφιά.

Ήταν κάποτε μια κοπέλα και το όνειρο, θα λέω μετά από χρόνια. 

Ένα αεράκι την πλαισίωσε και την πήρε μαζί του, πέρα από χώρες μακρινές και από ωκεανούς, σε άγνωστα μέρη.

Εκεί όπου δεν υπάρχουν περιορισμοί.

Απόψε, θα περιμένω ξανά το αεράκι να με πάει στα όμορφα μέρη και μετά να με γυρίσει πάλι πίσω, να προλάβω να καλωσορίσω τον ήλιο που τόσο αγαπώ.

Απόψε, τελικά δεν είμαι μόνη.

Απόψε, θα έρθεις και εσύ.

Μυστικό το κρατάω, μην φοβάσαι, σε κανέναν δεν το λέω. Είσαι αέρας και ζωή μαζί.

Το φως του φεγγαριού φωτίζει το μπαλκόνι μου

Είναι το γιατρικό μου το φεγγάρι.

Αν πληγωθώ κατά τη διάρκεια της μέρας,
θα έρθει το βράδυ να μου κρατήσει συντροφιά.

Αν χαρώ,
θα ξαποστάσει απέναντι μου για να του μιλήσω για την χαρά μου
και μετά σιγά σιγά θα προχωρά για να έρθει το πρωί ξανά ο ήλιος.

Πανσέληνο σαν έχει,
νιώθω σα λύκος που ουρλιάζει και σεληνιάζομαι.

Φέτος είχε δύο πανσελήνους ο Αύγουστος.
Φέτος έδωσα την ψυχή μου στο φεγγάρι.

Έλα και εσύ μια μέρα σα το φεγγάρι να μου κρατήσεις συντροφιά.

"Για πάντα μαζί"

Μακάρι να είχα λίγο χρόνο παραπάνω να σε αγκαλιάσω. Οι ώρες περνούν γρήγορα και δεν νιώθω έτοιμη να σ' αφήσω να φύγεις!

Θυμάμαι τις μελισσούλες που μας μάθαιναν να πετάμε όταν ήμασταν μικροί. Θυμάμαι το πάθος που ανακαλύψαμε μαζί.Το πρώτο δοντάκι που έβγαλες πρώτος εσύ. Την πρώτη φορά που χτύπησα, μου φίλησες την πληγή.Θυμάμαι επίσης σκονάκια στο σχολείο και μια μπάλα ποδοσφαίρου να κλωτσάς δήθεν τυχαία προς το μέρος μου.

Περπατήσαμε σε δρόμους με δέντρα, ερημιές, δρόμους γεμάτους φως, φανταστικούς, δρόμους δίχως γυρισμό.

Τι κι αν καμιά φορά ξεφεύγαμε στα λόγια, η αλήθεια είχε τον κυρίαρχο ρόλο στη σχέση μας. Εδώ, στον παράδεισο μας, μου έμαθες να ηρεμώ.

Και έτσι μια μέρα η αθωότητα έγινε πάθος, το πάθος μας!
Αυτό όμως μπορεί να γίνει στάχτη;
Μην φύγεις!

Τα λόγια είναι εύκολα, μα για να πράξεις σωστά πρέπει να είσαι αποφασισμένος. Δεν είναι εύκολο να ξεχάσεις αυτό που σε κάνει ευτυχισμένο. Δεν είναι σωστό να αφήσεις αυτό που αγαπάς.

Μα ποια είμαι εγώ για να σε κρατήσω δίπλα μου;
Μπορεί αυτή που μοιράστηκες για πρώτη φορά το παγωτό σου. Ίσως αυτή που σ' έκανε να νιώσεις ποθητός. Ίσως αυτή που σ' έκανε να γελάσεις σαν μικρό παιδί. Μα σίγουρα αυτή που σε ονειρεύεται σχεδόν κάθε βράδυ.

Μάλλον είναι καλύτερα να φύγω γιατί όταν χάνουμε κάτι, τότε καταλαβαίνουμε πόσο σημαντικό ήταν για εμάς!

Και αναρωτιέμαι, για πόσο άραγε θα κρατήσει το δικό μας "για πάντα μαζί";

Πίσω από την ασχήμια του καθρέφτη

Αφού με πληγώνεις
πως μπορώ να ξεχάσω;

Τα σημάδια από τις πληγές μου σαν τα βλέπω
πονάω ξανά.

Δεν μπορώ τις φωνές,
με κάνουν κομμάτια.

Μεγαλώνω, πονώ, ξεπερνώ και χαμογελώ.

Αφού το ξέρεις,
δεν μ' αρέσει να με βλέπω θλιμμένη στον καθρέφτη.
Ούτε και εσύ το θέλεις αυτό.

Λίγα πράγματα είναι αναπόφευκτα στη ζωή,
γιατί να τα κάνουμε περισσότερα;

Το λάθος οδηγεί στη γνώση

Λαχταρώ αγκαλιές και φιλιά.

Αναζητώ χρώματα και χαμόγελα.

Κάποτε όλα αυτά ήσουν εσύ.

Εσύ εδώ,

εγώ δίπλα

και η καρδιά σου κάνει περίπατο σε σκοτεινά σοκάκια.

Τα ψυχρά σου λόγια κρύβονται κάτω απ' το δέρμα μου

και με κρυώνουν.

Εξάλλου η καρδιά σου  έχει ήδη βρει μια άλλη παρέα να περνάει καλά.

Όμως όντως περνάει καλά;

Μα νιώσε την! Της κάνεις κακό.

'Ανθρωποι γεμάτοι ζήλια και πονηρές σκέψεις τη βιάζουν.

Αν δεν μπορείς να προστατέψεις την καρδιά σου,

τότε πως είσαι σίγουρος ότι ζεις σωστά;

Κάποτε ήσουν αλλιώς.

Κάποτε αγαπούσες ό,τι είχες και το φρόντιζες.

Κάποτε μ' αγαπούσες.

Κάποτε με φρόντιζες.

Αδιάβαστος

Σαν απροειδοποίητο διαγώνισμα είναι ο έρωτας και εσύ αδιάβαστος.
Μα προσπαθείς έστω και στην τύχη ή βασισμένος σε παλιές θεωρίες να ανταπεξέλθεις.
Αυτές οι θεωρίες είναι που χαλάνε μια σχέση γιατί η κάθε σχέση είναι διαφορετική και δεν βγαίνει σε καλό όταν συγχέεις την παλιά με την τωρινή. Εκείνη ήταν μια απάτη, εγώ μια κόλλα από χαρτί γεμάτη λέξεις βασισμένες σε διάφορα αισθήματα.
Γεμάτη αλήθειες.

Πιστεύω σ' αυτά που έχασα

Πάνω που νιώθω δυνατή έρχεται ο χρόνος και μου καίει τα φτερά.
Οι μέρες μου κοκτέιλ συναισθημάτων.
Βαδίζω εκεί που με οδηγούν τα γεγονότα.
Όσο και αν θέλω να επαναστατήσω, δεν μπορώ.
Έχω χάσει τη φωνή μου.


Η ζωή πέρα από την αντοχή, μου έκλεψε και τη μιλιά.
Δεν μπορώ να την πάρω πίσω, δεν μου την δίνει και κανείς δεν συμμαχεί μαζί μου.
Κανείς δεν αντιλέγει με τα θέλω της.
Οι λιγόψυχοι κάνουν κύκλους, μα εγώ δραπέτευσα από τον δικό μου και πλέον με κυνηγάνε όλο και πιο πολλοί. Όλοι και πιο πολύ και εγώ τρέχω, τρέχω ν' αλλάξω το μέλλον μου.


Πιστεύω σε ό,τι έχασα και αυτό μου δίνει αντοχή.
Αποκρούω ό,τι με γονάτισε μέχρι τώρα στη ζωή μου.
Εξάλλου, με καλούν αυτά που θέλω να γνωρίσω και εγώ θαμπωμένη από τη χαρά και την ανάγκη μου τρέχω ακόμα πιο πολύ.
Φοβάμαι όμως μην σκοντάψω και πέσω αλλά ό,τι και αν γίνει θα σηκωθώ και θα συνεχίσω να περπατώ μέχρι να φτάσω στο στόχο μου, στον προορισμό μου, στο λόγο που χρωστώ τη ζωή μου.

Το ποτό μου

Από πότε με ξέρεις;

Από πότε σε ξέρω;

Τώρα σε μαθαίνω.

Τώρα με φοβάσαι.

Έλα να χορέψουμε

και κράταμε σφιχτά για να μην πέσω.

Έλα να γελάσουμε,

κάτι τέτοιες στιγμές δεν σε χορταίνω.

Όσο διαφορετικός είσαι από εμένα

άλλο τόσο μοιάζουμε.

Είμαι σταγόνα από κόκκινο κρασί

και εσύ σταγόνα από κονιακ.

Δεν φαντάζεσαι πόσο μου αρέσει να μεθώ τα βράδια με κονιακ...

Μου αρέσει να χορεύουμε και να μιλάμε.

Μου αρέσει να τρέχουμε και να γελάμε.

Μου αρέσει η σκιά σου δίπλα στη δική μου.

Σου φιλώ ένα μεγάλο ευχαριστώ γιατί με προσέχεις.

Μην με φοβάσαι, σ' αγαπώ.

Δια δυο

Θέλουν και οι δυο να με κάνουν να γελώ.

Τραγούδια μου αφιερώνουν

και στίχους γράφουν για εμένα.

Προσπαθούν να με κερδίζουν κάθε στιγμή.

Το ενδιαφέρον μου τραβούν

με τα μαγικά τους λόγια.

Δεν γνωρίστηκαν ποτέ

και δεν βρέθηκαν ποτέ στον ίδιο χώρο.

Όμως μοιάζουν πολύ,

σα να προσπαθεί ο ένας ν' αντιγράψει τον άλλο.

Τη μόνη διαφορά τους, την ορίζω εγώ.

Ο ένας να με ξυπνάει με φιλιά και με χαρά

και ο άλλος να θεραπεύει τις πληγές μου

καθώς με αγκαλιάζει το βράδυ.

Κάποιος να μου δίνει δύναμη

και κάποιος άλλος να με ηρεμεί.

Κάποιος να δίνει την αρχή

και κάποιος άλλος το τέλος.

Αξίζουν και οι δυο αγάπη και ευτυχία.

Μα ο χρόνος τρέχει και η διάρκεια από δυο ζωές,

δεν μπορεί να χωρέσει σε μια.

Μαραθώνας συναισθημάτων

Τα συναισθήματα μου
σαν αθλητές σ' αγώνα
τρέχουν να κερδίσουν το παρόν.


Δεν υπάρχει τίποτα ξεκάθαρο
ώσπου να βγει κάποιο νικητής.


Δεν ξέρω πόσο θα κρατήσει
αυτός ο αγώνας.

Τη στιγμή που νιώθω σιγουριά, κάτι γίνεται
και βρίσκομαι ξανά στο κενό.


Παίζω με τις λέξεις
και δελεάζω τους πάντες γύρω μου.


Από τη μια να σε ρωτώ και να σιγουρεύομαι ότι μ' αγαπάς
και μετά από την άλλη να ρωτάω εγώ τον εαυτό μου
και να αλλάζω γνώμη...


Σ' αγαπώ τώρα.
Αύριο ίσως να είναι αργά.
Χτες μου έλειψες.
Σε κανα δύο ώρες αντίο.


Η θλίψη έφτασε στο τέλος της γραμμής.
Έχει βγει πρώτη.
Για αύριο δεν ξέρω,
ίσως πρώτος φτάσει ο θυμός ή μάλλον μπορεί και η τόλμη.

Φαίνομαι;

 Μπήκε στη ζωή μου ξαφνικά μια μυστήρια μορφή,
η δική σου μορφή
και άρχισε σιγά σιγά να κερδίζει χώρο στην καρδιά μου.

Ήταν γραφτό να γνωριστούμε.
Έχουν γίνει τόσα πολλά
και όλα οδηγούσαν σε εσένα.

Άργησες να με κατακτήσεις,  
άργησα και εγώ να σε θελήσω.

Όμως τώρα πια έχω έναν άνθρωπο ακόμα να με σκέφτεται
και να με προστατεύει από του κόσμου την ασχήμια.

"Φαίνομαι;" σε ρωτώ
"Όχι, τώρα σε έχω κρύψει στην αγκαλιά μου" μου απαντάς.

Έχω ένα αγόρι δίπλα μου,
με το οποίο θέλω να περπατήσουμε μαζί στα μονοπάτια της ζωής
και όπου αυτή μας βγάλει
εξάλλου εδώ πλέον υπάρχει πολλή αγάπη.

'Ενας χτύπος στην πόρτα μου

Μια μορφή πίσω από την  πόρτα.

Ήρθε η αγάπη να με βρει!

Χαμογελά, όμως στα χείλη της διακρίνω μια αμηχανία.

Είναι αγνή,

μα με δύο μάτια πονηρά μου ζητάει μια ακόμα ευκαιρία.

Όταν η αγάπη κάνει λάθη,

ο έρωτας τα σβήνει μ' αναφιλητά.

Και έτσι όταν έρχεται η στιγμή

να πάρω την απόφαση να φύγω,

μετά από ένα άγγιγμα και ένα φιλί στα μάτια

αλλάζω γνώμη

και τελικά παρακαλώ από αυτό το πάθος

ποτέ να μην ξεφύγω.

Ήσουν χτες, σήμερα

μα και αύριο ελπίζω να είσαι εδώ,

για να με πάρεις αγκαλιά και να μου πεις

"ούτε και εγώ ξέρω το πόσο πολύ σ' αγαπώ".



Φύγε

Άσε με ήσυχη!
Μπορεί η μοναξιά να είναι σκληρή
αλλά πίσω της κρύβεται η πλήρης ηρεμία.

Θέλω να μείνω μόνη μου,
με τον εαυτό μου να λογαριαστώ.
Στο δέρμα μου αν κόλλησες
θα με γδάρω.
Θέλω να βρω το δικό μου ρυθμό.

Άφησε με ήσυχη γιατί θέλω να γίνω αληθινή.
Με έχουν πλάσει τα δρώμενα και δεν μου αρέσει αυτό το κορμί.

Θέλω να αλλάξω!
Θα με ζωγραφίσω όπως πάντα ονειρευόμουν
και αν αγαπήσεις τον πραγματικό μου εαυτό
θα σε βάλω στην ψυχή μου,
τα φώτα της να ανάβεις κάθε φορά που οι άνθρωποι θέλουν να με θάψουν στο σκοτάδι...

Λείπεις

Λείπεις εσύ και όλα παράξενα φαντάζουν

Είναι φορές που ψάχνω μέσα στο πλήθος να σε βρω.

Λείπεις εσύ που πάντα όταν με αγκάλιαζες χανόταν όλη η Γη.

Πόσο λάθος φαίνονται όλα πλέον.

Τίποτα σωστό.

Τίποτα στην ώρα του.

Τίποτα αρκετό.

Πριν υπήρχε το τέλειο και τώρα ο συμβιβασμός.

Λείπεις εσύ και όλα μένουν πίσω,

λες και ψάχνουν να σε βρουν

για να τα βάλεις εσύ στη θέση τους.

Λείπεις εσύ που πάντα για εμένα τα κατάφερνες όλα.

Τίποτα απόλυτα ευχάριστο.

Πλέον σε όλα υπάρχει μια ρωγμή

είτε μεγάλη είτε μικρή

όμως πάντα είναι αρκετή για να μην χαρώ.