Δεν θα
μάθεις ποτέ πόσο πολύ σ’ αγάπησα
οτι μπροστά
σου γινόμουν ο καλύτερος άνθρωπος του κόσμου
χωρίς να
θέλω να σε μαγέψω αλλά να σε αγαλλιάσω.
Δεν είμαι
κακός άνθρωπος,
θέλω να
είμαι ξεκάθαρος.
Ακόμα και
όταν λέω σκληρά λόγια να τα τηρώ.
Να ζητώ
συγγνώμη όταν το νιώθω.
Να κλαίω
μόνο μπροστά σου γιατί μόνο εσύ
αντέχω να
με δεις από τα παλάτια μέχρι τα απομεινάρια της ψυχής μου, να αγγίξεις.
Οι άλλοι
δεν είναι καλύτεροι ούτε χειρότεροι μου.
Μα τους
άλλους δεν τους ζεις πραγματικά και τρέφεσαι με τις ψευδαισθήσεις που σου
δίνουν αντί για πραγματικό γέλιο.
Μόνο εγώ
έχω γελάσει μέσα μου με το γέλιο σου.
Μόνο εγώ
έχω κλάψει βλέποντας θλίψη στα μάτια σου.
Οι άλλοι
είναι απλά εικόνα,
εγώ δίνω
και ψυχή μαζί.
Είμαι πιο
καλή σε σχέση με μια ίαινα και πιο κακιά από ένα κουνέλι.
Μπροστά σου
όμως είμαι πιο αληθινή από ποτέ.
Οι γνωστοί πάντα
θα μοιάζουν καλοί άνθρωποι
αφού ακόμα
δεν τους έχεις ζήσει.
Πως
μπορούμε να πούμε ότι ξέρουμε κάποιον όταν δεν τον έχουμε δει σε κατάσταση
θυμού, τρόμου, φόβου και ότι άλλο θέλεις βάλε εκτός από χαράς.
Δεν θα πω
χαράς γιατί ένα χαμόγελο όλοι μπορούν να σου δώσουν ακόμα και αν σε μισούν.
Πόσοι όμως θα κλάψουν για εσένα; Πόσοι;
