Παρασκευή 16 Ιανουαρίου 2015

Ξανά από την αρχή



Τελικά τα αφήσαμε όλα πίσω και προχωρήσαμε.
Έφτιαξα τις βαλίτσες γρήγορα με λαχτάρα.
Περίμενα πολύ καιρό για αυτή τη στιγμή.
Τη στιγμή που θα μου έδινες να σιδερωμένα ρούχα
να τα τσαλακώσω μέσα στη βαλίτσα.
Που να χωρέσουν όλα. Σου είπα ότι δεν γίνεται να τα πάρουμε όλα.
Κάτι έπρεπε να μείνει πίσω. Δεν μπορείς να προχωράς με βάρος στην πλάτη σου. Μια αρχή ξεκινά πάντα με χαλαρές τις πλάτες και χέρια σφιχτά, γροθιά.
Εξάλλου είχαμε τόσα πολλά καλά και άσχημα που θα έρχονταν στο δρόμο μας, δεν υπήρχε περίπτωση να αντέξουμε και τα παλιά.

Έτοιμοι στην πόρτα, έριξα μια τελευταία ματιά πίσω μας.
Είδα τον κόκκινο καναπέ με δυο λακκούβες στις αγαπημένες μας θέσεις. Στο τραπεζάκι ακόμα δεν έχει φύγει ο λεκές από τον καφέ που έχυσες ένα πρωί καθώς μου έλεγες με ένταση ότι θα με πας εκδρομή.  Ύστερα είδα τις φωτογραφίες στον τοίχο. Ένας τοίχος ολόκληρος με φωτογραφίες και εμείς δεν πήραμε ούτε μια μαζί μας. Μήπως να πάρω εκείνη στα δεξιά; σου είπα. Μου απάντησες ότι μια φωτογραφία δεν θα έκανε τη διαφορά. Έτσι συνέχισα να την κοιτάζω για λίγο ακόμα ώσπου το βλέμμα μου έπεσε τυχαία στο καθρέπτη. Μα πως είμαι έτσι; Εγώ έπρεπε να χαμογελάω τώρα αλλά έχω μια θλίψη στο πρόσωπο. Τα βλέφαρα μου είναι μισάνοιχτα. Δεν ξέρω αν οι μαύροι κύκλοι είναι μεγαλύτεροι από τα πρησμένα μάτια μου και τώρα με πιάνει ένα παράπονο.
Φαντάζομαι το παράπονο είναι λογικό μπροστά στο φόβο μιας νέας αρχής και όλων αυτών που έχουμε περάσει.

Με αγκάλιασες αλλά το δωμάτιο είναι βαρύ, ασήκωτο και η αγκαλιά σου τα κάνει όλα χειρότερα. Πάμε να φύγουμε από εδώ μέσα σου ψιθύρισα και έκλεισα σιγά την πόρτα. Ωστόσο, ο ήχος από το μάνταλο ήταν αισθητός. Αυτός ο ήχος έδωσε το σύνθημα για ένα ακόμα τέλος και μια νέα αρχή. 

Φόρμα επικοινωνίας

Όνομα

Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο *

Μήνυμα *

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...