Τώρα

Τώρα που όλα μοιάζουν γκρίζα

και τα παρατούν όλοι.

Τώρα που χρεώνεται η κάθε ανάσα

και σε κοιτούν περίεργα αν γελάς.

Τώρα που φοβάσαι να περπατήσεις

και προσέχεις πριν μιλήσεις.

Τώρα που κοιτάς κάτω

γιατί ο δρόμος μπροστά τελειώνει.

Τώρα που όλα όσα πιστεύεις

έγιναν ανέκδοτα ημέρας

και ο ήλιος που ανατέλλει

δε αρκεί για να ζεσταίνει.

Τώρα ακριβώς βλέπω πιο καθαρά

και γελάω πιο δυνατά

Γιατί το στόμα μου μπορείς να το σφραγίσεις, μα τις σκέψεις μου όχι

και το σπίτι μου μπορείς να το κλέψεις, μα την αγάπη μου όχι

και τα χέρια μου μπορείς να τα δέσεις, μα την ψυχή μου όχι.

Και μπορεί εσύ να μην το καταλαβαίνεις αλλά αν έχω αυτά, έχω τα πάντα.

Δώσε μου έμπνευση

Δεν είμαι από αυτές που ξέρεις.
Εγώ είμαι φωνή και σιωπή μαζί.

Σε καλώ στα υπόγεια της ψυχής μου,
να αρχίσεις από τα βασικά
και μετά σε ουρανοξύστη θα σε ανεβάσω,
να τα δεις όλα από ψηλά.

Αν εξ αρχής σου δώσω πολλά
τότε θα γίνεις κάποιος άλλος, το ξέρω,
θα αλλάξεις...

Όλα σιγά σιγά.
Να νιώθω σιγουριά, να σου προσφέρω και να σου δίνομαι.

Δώσ' μου έμπνευση 
να βρίσκω σκοπό στη μουσική μας.

Δώσ' μου εσένα
να θυμάμαι πόσο ωραία είναι η αίσθηση της λέξεις "ποθώ".

Στα μονοπάτια της ζωής

Δεν στο υπόσχομαι 

μα το ξέρω πως μια μέρα θα σε δω ξανά.

Δρομάκια και στενά 

τα αναπάντητα ερωτήματα μου.

Περπατούσαν και σκαρφάλωναν 

τα συναισθήματα μου.

Κάποιες στιγμές δίσταζα να εκφραστώ και άλλοτε έλεγα τι ένιωθα 

πριν προλάβει η λογική και μου αρπάξει τη μιλιά.

Σε όποιο μονοπάτι τώρα και αν γυρίζεις,

ξέρεις πως η καρδιά ποτέ δεν ξεχνά.

Μπορεί να μην μένουν τα πάντα ανεξίτηλα όμως κάποια σημάδια δεν φεύγουν ποτέ. 

Και γελούσες συνέχεια σε εκείνο το ταξίδι σου.

Και χοροπηδούσα από χαρά στο ίδιο ταξίδι.

Ανεβήκαμε ψηλά και κοιτούσαμε μακριά.

Βλέπαμε το μετά, μόνο που άρχισε να βραδιάζει και ο ουρανός έγινε μαύρος.

Τι μπορείς να δεις τώρα; 

Τίποτα δεν φαίνεται. 

Απλά συνεχίζεις να προχωράς.

Δρομάκι δικό μας δεν χαράξαμε,

σε άλλα περπατήσαμε  να τα θυμάσαι όταν θα περνάς

και να λες ψιθυριστά τα λόγια μου 

"δεν στο υπόσχομαι μα πρέπει να δεχτείς πως δεν θα σε ξεχάσω ποτέ".

Παντού και πουθενά

Τελειώνει και αυτός ο Σεπτέμβρης.
Αφήνει πίσω του χνάρια για να μου θυμίζει τον δρόμο που διάλεξα.
Μπροστά μου λευκό φως, όλες οι πόρτες ανοιχτές περιμένουν να μπω με το δεξί.

Άφησα πολλά πίσω μου για να μου θυμίζουν τι έζησα. Ανοιχτές και κλειστές υποθέσεις, σχέδια.
Στιγμές έντονες. Στιγμές που ήθελα να ξαπλώσω στη μέση του δρόμου και να προκαλέσω την τύχη μου. Στιγμές που δεν χόρτασα ακόμα και ζητώ ξανά και ξανά.
Μέσα σε αυτές τις στιγμές πέρασες και εσύ.

Είσαι εδώ και μακριά.
Είσαι παντού και πουθενά.
Είσαι εσύ και κανένας.

Αυτός ο Σεπτέμβρης είχε πολλές χαρές. Πέρασε όμορφα από μπροστά μου σαν και εσένα. Έκατσε δίπλα μου τόσο καιρό, πάλι σαν και εσένα.

Φτάνει σιγά σιγά η στιγμή να μου πει αντίο. 
Μα εσύ δεν τα παρατάς. 
Δεν θα φύγεις μαζί του.


Είσαι εδώ και μακριά.
Είσαι παντού και πουθενά.
Είσαι εσύ και κανένας.

Και πάνω που τα χνάρια μου τα αφήνω πίσω και προχωρώ, κάτι περνάει μπρος μου και μου χαράσσει δρόμο. Να πάω αριστερά μου δείχνει.

Αντίο θα πω στον Σεπτέμβρη.
Σε εσένα ακόμα δεν ξέρω, ακόμα και αν κάποια στιγμή υποφέρω
θα θυμάμαι πως 


είσαι εδώ και μακριά,
είσαι παντού και πουθενά,
είσαι εσύ και κανένας.

Απόψε

Απόψε, είναι μια από τις λίγες φορές που δεν μπορώ να βγάλω ούτε μια λέξη από μέσα μου.

Απόψε, βλέπω σκιές να περνάνε από δίπλα μου και να μπαίνουν μέσα σ' έναν τοίχο.

Απόψε, έχω ξεχάσει τα όρια μου και ενεργώ με την καρδιά.

Αναμνήσεις  και πίσω από έναν τοίχο εσύ.

Σκυμμένο κεφάλι και τα χέρια στις τσέπες.

Σταγόνα στη θάλασσα του ονείρου, εσύ καθιστός.

Πόσο σου μοιάζει ο αέρας που απόψε με γυροφέρνει.

Είναι διάφανος και παράλληλα έχει φωνή.

Ίσως κάποτε να μου πουν πως ζω ένα όνειρο.

Εκεί ανήκουμε εξάλλου εμείς.

Μόνο εκεί υπάρχει το άπειρο. 

Απόψε, το μυαλό μου παίρνει φωτιά και μου θυμίζει εικόνες και μυρωδιές.

Απόψε, τα έχω όλα και δεν έχω τίποτα.

Απόψε, νιώθω πιο μόνη από ποτέ και παράλληλα το αεράκι σιμά μου προσπαθεί να μου κάνει συντροφιά.

Ήταν κάποτε μια κοπέλα και το όνειρο, θα λέω μετά από χρόνια. 

Ένα αεράκι την πλαισίωσε και την πήρε μαζί του, πέρα από χώρες μακρινές και από ωκεανούς, σε άγνωστα μέρη.

Εκεί όπου δεν υπάρχουν περιορισμοί.

Απόψε, θα περιμένω ξανά το αεράκι να με πάει στα όμορφα μέρη και μετά να με γυρίσει πάλι πίσω, να προλάβω να καλωσορίσω τον ήλιο που τόσο αγαπώ.

Απόψε, τελικά δεν είμαι μόνη.

Απόψε, θα έρθεις και εσύ.

Μυστικό το κρατάω, μην φοβάσαι, σε κανέναν δεν το λέω. Είσαι αέρας και ζωή μαζί.

Το φως του φεγγαριού φωτίζει το μπαλκόνι μου

Είναι το γιατρικό μου το φεγγάρι.

Αν πληγωθώ κατά τη διάρκεια της μέρας,
θα έρθει το βράδυ να μου κρατήσει συντροφιά.

Αν χαρώ,
θα ξαποστάσει απέναντι μου για να του μιλήσω για την χαρά μου
και μετά σιγά σιγά θα προχωρά για να έρθει το πρωί ξανά ο ήλιος.

Πανσέληνο σαν έχει,
νιώθω σα λύκος που ουρλιάζει και σεληνιάζομαι.

Φέτος είχε δύο πανσελήνους ο Αύγουστος.
Φέτος έδωσα την ψυχή μου στο φεγγάρι.

Έλα και εσύ μια μέρα σα το φεγγάρι να μου κρατήσεις συντροφιά.

"Για πάντα μαζί"

Μακάρι να είχα λίγο χρόνο παραπάνω να σε αγκαλιάσω. Οι ώρες περνούν γρήγορα και δεν νιώθω έτοιμη να σ' αφήσω να φύγεις!

Θυμάμαι τις μελισσούλες που μας μάθαιναν να πετάμε όταν ήμασταν μικροί. Θυμάμαι το πάθος που ανακαλύψαμε μαζί.Το πρώτο δοντάκι που έβγαλες πρώτος εσύ. Την πρώτη φορά που χτύπησα, μου φίλησες την πληγή.Θυμάμαι επίσης σκονάκια στο σχολείο και μια μπάλα ποδοσφαίρου να κλωτσάς δήθεν τυχαία προς το μέρος μου.

Περπατήσαμε σε δρόμους με δέντρα, ερημιές, δρόμους γεμάτους φως, φανταστικούς, δρόμους δίχως γυρισμό.

Τι κι αν καμιά φορά ξεφεύγαμε στα λόγια, η αλήθεια είχε τον κυρίαρχο ρόλο στη σχέση μας. Εδώ, στον παράδεισο μας, μου έμαθες να ηρεμώ.

Και έτσι μια μέρα η αθωότητα έγινε πάθος, το πάθος μας!
Αυτό όμως μπορεί να γίνει στάχτη;
Μην φύγεις!

Τα λόγια είναι εύκολα, μα για να πράξεις σωστά πρέπει να είσαι αποφασισμένος. Δεν είναι εύκολο να ξεχάσεις αυτό που σε κάνει ευτυχισμένο. Δεν είναι σωστό να αφήσεις αυτό που αγαπάς.

Μα ποια είμαι εγώ για να σε κρατήσω δίπλα μου;
Μπορεί αυτή που μοιράστηκες για πρώτη φορά το παγωτό σου. Ίσως αυτή που σ' έκανε να νιώσεις ποθητός. Ίσως αυτή που σ' έκανε να γελάσεις σαν μικρό παιδί. Μα σίγουρα αυτή που σε ονειρεύεται σχεδόν κάθε βράδυ.

Μάλλον είναι καλύτερα να φύγω γιατί όταν χάνουμε κάτι, τότε καταλαβαίνουμε πόσο σημαντικό ήταν για εμάς!

Και αναρωτιέμαι, για πόσο άραγε θα κρατήσει το δικό μας "για πάντα μαζί";

Πίσω από την ασχήμια του καθρέφτη

Αφού με πληγώνεις
πως μπορώ να ξεχάσω;

Τα σημάδια από τις πληγές μου σαν τα βλέπω
πονάω ξανά.

Δεν μπορώ τις φωνές,
με κάνουν κομμάτια.

Μεγαλώνω, πονώ, ξεπερνώ και χαμογελώ.

Αφού το ξέρεις,
δεν μ' αρέσει να με βλέπω θλιμμένη στον καθρέφτη.
Ούτε και εσύ το θέλεις αυτό.

Λίγα πράγματα είναι αναπόφευκτα στη ζωή,
γιατί να τα κάνουμε περισσότερα;

Το λάθος οδηγεί στη γνώση

Λαχταρώ αγκαλιές και φιλιά.

Αναζητώ χρώματα και χαμόγελα.

Κάποτε όλα αυτά ήσουν εσύ.

Εσύ εδώ,

εγώ δίπλα

και η καρδιά σου κάνει περίπατο σε σκοτεινά σοκάκια.

Τα ψυχρά σου λόγια κρύβονται κάτω απ' το δέρμα μου

και με κρυώνουν.

Εξάλλου η καρδιά σου  έχει ήδη βρει μια άλλη παρέα να περνάει καλά.

Όμως όντως περνάει καλά;

Μα νιώσε την! Της κάνεις κακό.

'Ανθρωποι γεμάτοι ζήλια και πονηρές σκέψεις τη βιάζουν.

Αν δεν μπορείς να προστατέψεις την καρδιά σου,

τότε πως είσαι σίγουρος ότι ζεις σωστά;

Κάποτε ήσουν αλλιώς.

Κάποτε αγαπούσες ό,τι είχες και το φρόντιζες.

Κάποτε μ' αγαπούσες.

Κάποτε με φρόντιζες.

Αδιάβαστος

Σαν απροειδοποίητο διαγώνισμα είναι ο έρωτας και εσύ αδιάβαστος.
Μα προσπαθείς έστω και στην τύχη ή βασισμένος σε παλιές θεωρίες να ανταπεξέλθεις.
Αυτές οι θεωρίες είναι που χαλάνε μια σχέση γιατί η κάθε σχέση είναι διαφορετική και δεν βγαίνει σε καλό όταν συγχέεις την παλιά με την τωρινή. Εκείνη ήταν μια απάτη, εγώ μια κόλλα από χαρτί γεμάτη λέξεις βασισμένες σε διάφορα αισθήματα.
Γεμάτη αλήθειες.